Je kinderen zijn je kinderen niet | Bij een geboorte

Het is één van de weinig 'lessen' die mij is bijgebleven van de PABO. De pedagogiekdocent (naam dus kwijt) die met pensioen ging. En nog een 'dagopening' deelde. Van Kahlil Gibran. Ik vond dat ik deze moest doorgeven op een poppeslok (geboorteborrel). Van een goede vriend.

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze  zijn de zonen en dochters die tijdens het levens hunkeren naar zichzelf.

Ze zijn er door jou, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want ze hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat huis kun je niet bezoeken, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk als je kinderen te worden, 
maar probeer hen niet gelijk aan jou te maken.

Want het leven gaat niet terug,
of blijft hangen in gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.

De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht zodat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.

Laat het buigen van de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:

want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."

Kahlil Gibran (Bsharri, 6 januari 1883 - New York City, 10 april 1931)
was een artiest, dichter en schrijver.