Squashbaan, appelsap en pies

"Gelukkig, een liftknopje. Op die manier ben ik de eventjes uit de pies en poep lucht" denk ik als ik de enige meneer in het gezelschap met begeleider de lift in zien verdwijnen. Maar alle respect hoor, voor de mensen in de zorg.

Al duwende langs de squashbanen en de het vrije schaatsen op woensdagmiddag, weet de dementerende meneer in de rolstoel waarschijnlijk niet meer dat 'ie überhaubt zijn behoefte heeft gedaan. Daarentegen weet de begeleider wél dat de rondleiding nog niet afgelopen is op Kardinge. Hij duwt gestaag en vrolijk verder. De rest van de kleine groep bestaat uit vrouwelijke bejaarden, waarvan de begeleiders zo nu en dan 'uit-gaan'. Vandaag staat het sportcentrum Kardinge op het programma en ik ben gevraagd om deze rondleiding te verzorgen.

We rijden en lopen de schaatswinkel binnen. Trots toont een vrouwelijke collega van de winkel de ijshockeypakken c.q. bescherming. Terwijl ik net iets uitlegde over de klapschaats, word ik aan m'n mouw getrokken en een ijshockeypak aangetrokken. Waarschijnlijk onthouden ze iets meer van een lange jongen in ijshockeypak dan het mechanisme van de klapschaats. De winkelmedewerkster had dat goed gezien. Daar sta ik dan tegen over acht bejaarden en drie begeleiders, strak in een ijshockeypak. Ik weet dat dit weer zo'n bijzonder moment is...

Nadat ik me omkleed zie ik op de rollator van mevrouw van der R. haar kamernummer staan. Plus de naam van het verzorgingstehuis en het opmerkelijke feit dat ze woont achter de 'deur met de rode poes'. Vast voordat ze het tehuis verlaat en met de rollator op pad is. We sluiten de rondleiding boven in het restaurant af en we drinken nog een appelsap. Ik denk aan de incontinentieluier van meneer.
Snel fiets ik naar huis, want ik moet naar SC Heerenveen-Steau