Afscheid nemen: Een hoofdstuk sluiten

Plop! De kurk van een fles witbier ploft mijn kamer in. Yes! Het is vrijdagavond 21 juli, net terug van de Horeca (Pasar Alam - Kardinge) en deze laatste, zware, werkweek zit er op! Het is volbracht, namelijk: Mijn laatste dag als 'Meneer Douwe' is afgelopen. Dit komt (denk ik) niet meer terug. Een jaar van inval- en later ook vast werk zit er op! Terwijl ik van Mart Smeets en zijn Friese touravond geniet, vond ik het een goed moment om bij mijn afscheid verkregen Oosterpark- Euroborg fles bier te ontploppen!

Terugkijkend op 'schooljaar' 2005- 2006 bleek het onderwijs een stevige rode draad te zijn geweest. Wat moest ik? Toen ik ontdekte dat er voor beginnende sportleraren weinig werk is, en ik bovendien nog ontzettend graag eens Donw Under wilde gaan!

Inschrijven bij de VCOG dus. De vereniging die alle Christelijke basisscholen onder haar hoede heeft. Het duurde even voordat ik op bezoek mocht komen voor een gesprek, maar toen was het in oktober ook goed raak. Vanaf dat moment de telefoon aanlaten staan: je kunt 's ochtends gebeld worden.....

Inmiddels leefde ik van een uitkering, maar die kon ik (gezien het enorme maandinkomen) na twee maanden direct weer opzeggen. Tip: zorg dat je NOOIT in zo'n cirkel komt: Wat een papier en bureacratische shit.

Ik begon in Beijum, waar ik weer mijn Pabo laadje open moest trekken. Werken met rekenmethodes en taalschriften. Naar schooltuintjes en bezig met Groninger Gruiten (Groente en Fruit eten). Toen ik tijdens de finale van Wie is de Mol? in november gebeld werd, kreeg ik mijn eerste en echte serieuze klus voor geschoteld: Een groep 8 in Lewenborg.

Een langdurige klus i.v.m. langdurige ziekte. Diverse doodsbedreigingen heb ik moeten ondergaan. Gelukkig was er een leuk team. En ach: Het verdiende. En dat moest ook.

Tot januari bleef ik en maakte ik langzaam uit van een groep docenten. Het door mij vaak verafschuwde mensensoort.... Maar het valt wel mee: althans als je ervaring hebt, 35 plus bent en positief in het leven staat: Dus ook zo nu en dan ouwehoeren en veel lachen!

Mijn negatieve en jammergenoeg kloppende beeld slaat ook vaak op de net afgestudeerde én burgerlijke Pabo kutjes. Het (stervens onzekere) huisje-boompje-beestje type van rond de 23 dus. Ik sloeg me er doorheen, maakte kerstvieringen, sportdagen mee, wist blind de gang naar de plaatselijke suup voor de lunch te vinden. Ik ging me in Lewenborg bijna thuis voelen.

Maar het was slechts invalwerk. Dus ook hier aan kwam een einde: en op het goede moment. Heerenveen verloor van de FC op de avond van mijn laatste dag daar. Terugkomen was geen optie tussen de groen-wit getinte kinderen.
Vrolijk én inmiddels verhuisd naar de A-weg, zette ik in januari mijn toeristische route voort langs de lager onderwijsinstellingen van Groningen. Zo kwam ik bijna overal én ontmoette ik veel, ja echt veel, mensen. Pffff.

 
Vaak was daar een bijzonder welkom, een gedegen voorbereiding op een groep, soms ook minder, maar altijd een verbazing: Jij hebt Pabo én Alo geaan! En: Wat leuk! Een jongen voor de klas.
Ook kom je als invaller vaak andere invallers tegn, onder andere een ene Mirjam en Harm die ik nog kende van Onderwijskunde.
Zo halverwege februari ontmoette ik tijdens het patat bakken en ijsjes verkopen op Kardinge diverse oud leerlingen. Op bepaalde scholen moeten verhalen de ronde zijn gegaan dat 'meneer Douwe' bij het zwembad werkt: tot de dag van vandaag worden mijn collga's nog vaak gevraagd of meneer Douwe er dan ook was. Na een kleine overhoring bleek ik als streng te boek te staan: maar naar doorvragen van mijn geliefde horeca collega's bleken de kinderen zelf al snel toe te geven dat ze daar ook min of meer om vroegen. Ik verweer me op Kardinge altijd maar: 'Dat er naar je gevraagd wordt is enigzins bijzonder. En dat na soms maar 2 dagen lesgeven.'

 
Toch is het een beetje eng: er zijn veel Groninger kinderen die je kennen. Niet alleen die je les hebt gegeven, maar ook die een klas hoger of lager zaten.
Toen het langzaam voorjaar dreigde te worden kreeg ik dat waar de meeste invallers direct voor zouden vallen: Een vast contract. Het was februari en ik wilde eind april/ begin mei maar beginnen aan mijn wereldreis. Zonder ooit in contact te zijn geweest met deze mensen, belde er ene directeur uit Vinkhuizen op: We moeten je hebben! Wat een blufpoker speelde hij. Ik dreigde mijn theekopjes die ik op dat moment aan het afwassen was op Kardinge te laten kletteren! Wat is dit!
Nadat ik met Maartje een kamerruil regelde, 'gewoon' te liften kon naar Berlijn, zat ik anderhalve week later bij deze directeur aan tafel: 'Ik feliciteer me dat ik je mag aannemen'.
En zo begon dan uiteindelijk een echte baan, zoals het heet. Toch zag ik er eind april vanaf: ik blijf misschien kritisch: maar het moet wel leuk blijven.
De combinatie ouders én kinderen frustreerden me. Je kunt toch niet alles pikken?!
Al snel arriveerde ik op De Wegwijzer in Selwerd. Een vervolg van een vast baan. Had ik eerst 3 dagen, nu werden dat er 5.

And the rest in history.
Dit zat goed. A sort of a homecoming.
Waar ik eerst dacht dat het nog flink bikkelen zou gaan worden om tot zo ver in juli door te gaan: Het zit er nu op. En het afscheid viel me zwaar. Gisteren van de kinderen en op een BBQ van de VCOG van al die andere collega's. Vandaag van de collega's van de laatste maanden.
Zat ik dinsdag om 2 uur nog in bos in Drenthe op het kamp van groep 8, vanmiddag werd het met hapjes en sapjes afgesloten. Met een mooi bos bloemen en een Iris cheque liep ik over het station denkend: Dit komt nooit meer terug. Het hoofdstuk is gesloten. Ik drink er een op!