Het voorval met de buurjongen op het balkon

Terwijl in het Groningse nog laat Italiaanse fans claxonerend door de stad rijden, probeer ik op deze zondagnacht vroeg in slaap te vallen: Morgen moet ik weer aan de bak en ik heb een zwaar weekend gehad.

Dat 'zware weekend' heeft te maken met de al eerder besproken vrijdagavond, de zaterdagmiddag waar ik met groep 8 aan het survivallen sloeg en met daarop nog eens de zaterdagavond/ nacht die begon met een onschuldige BBQ bij Pier, waar ook Jan B., Jellie, Hein, Femke en Wim aanschoven. De precieze details ken ik nog wel. En daar laat ik het bij....

Ik heb het bioritme van even voor 7.00 uur op staan. En het weekend is net niet lang genoeg omdat te verstoren. Alhoewel? Zondagavond kon ik moeilijk slapen.
Pas na een tijdje kwam ik er achter.

Een stil stemmetje houdt me wakker uit m'n slaap. Omdat m'n raam open staat, moet het wel van buiten komen. Ik verwacht, mocht ik door het raam kijken, een stelletje afscheid van elkaar nemen bij een van de voor mijn huis staande auto's. Maar het is geen vriendelijk afscheid.
En nu ik toch wakker ben, ga ik toch luisteren..... Het is een jongen, die met z'n vriend(in) ruzieëd.
Over de telefoon, er vallen stiltes en ik hoor geen andere stem.

'Ik denk toch áán je!'
Stilte
'Ik heb toen toch sórry gezegd!' ~
Sorry! Sorry! Sorry!

Ik luister al een kwartier mee, zo verraad mijn wekkerradio.
Plotseling denk ik in het stemmetje de buurjongen te herkennen, die een octaaf hoger z'n vriendin paait over de telefoon. Ik luister verder. Ik ben toch al wakker.
De wind waait sommige zoete woorden weg. Maar het is toch de buurjongen en dus huisgenoot die aan het bellen is, hoor ik duidelijker als ik van m'n bed stap om wat te drinken te pakken.

'Maar dan moeten we het toch anders doen!'
Stilte
'Wanneer hadden we dan voor het laatst ruzie?'

Het is inmiddels een uur, terwijl ik de Engelse Harry Potter lees. Ik hoop dat mijn niet onaantrekkelijke huisgenoot, het vriendinnetje dat 's nachts nog wel eens aan belt, gewoon dumpt. Daar is hij assertief genoeg voor. En heeft genoeg andere leuke hobby's, vind ik, om zich depri te voelen door het verlaten schatje. En heeft, mocht ie willen, zo weer een ander.
Als ik érgens een hekel aan heb zijn het wel zeurende vrouwen!
Nu moet ik toegeven dat huisgenoot A., zoals ik het inschat, niet het type jongen is die ontzettend aanhankelijk is en dus niet zónder wijf aan z'n lijf kan.
Ik raad hem website: www.dumpjeschatje.nl aan. Geniaal!

Dan collega J.
Soms heb je momenten, periodes die onstaan. Ontstaan in de zin van: wat leuk, wat 'niet verwacht'. Ik heb dit met mensen. Zo ook met mijn collega.
Alsof je een tijdje opreist, elkaar nodig hebt om verder te komen, momenten deelt. En blijkbaar ook weer afscheid neemt.
Bij collega J. heeft dit afscheid te maken met een vriendinnetje. Blijkbaar vreet dat zo veel tijd dat de collega's, inclusief moi, hem niet zo vaak meer zien. Het is zo'n schoolvoorbeeld van het verbreken van langdurig intensief contact, doordat er een vrouwtje is.
In de spaarzame contacten die overblijven klinken woorden als 'We spreken weer eens af' en 'We mailen' meer plichtmatig en respectvol dan werkelijk bedoeld.

De intentie is er namelijk niet echt. Het wachten is op dat ook dit schatje gedumpt wordt, er weer een verandering komt in het levenspatroon. Want zo gaat dat vaak.

Ik heb er dus niets mee, en dat zal ook wel te maken hebben met de meeste vrienden en familie die ik heb. Die laten zich niet zo snel meeslepen door de waan van de dag.
Of door de burgerlijke gedachte van succes hebben door studiepunten te halen, een bijbaantje te pakken en een vriendje/ -innetje te 'hebben'.

Ben ik dan niet vatbaar voor het irrationele wat men liefde noemt? Nou.... op dit moment ben ik onder de indruk van het NCRV programma 'Hello Goodbye' wat op maandagavond te zien is op Nederoand 1. Presentator Joris Linssen (Taxi) heeft een neusje voor oprechte en fantastische verhalen van afscheid nemende mensen, of juist die elkaar weer weerzien en met de liefde van hun leven voor de camera worden neergezet. Elke week 30 minuten bewijsmateriaal dat er toch zo iets als die ene bestaat.