Opeens: Bananenbier en wereldwinkelvolk

Het was weer een 'dit-had-ik-niet-verwacht-toen-ik-vanochtend-opstond' moment.
Ik sta met Afke, Rob, Klaas en Martha in een schemerig Noorderplantsoen. 

Het is blijkbaar net opgehouden met regenen: er liggen plassen en het vochtige witte gravelachtige modder kleurt mijn schoenen wit. We staan tussen een grote groep mensen aan de kant van de plantsoenvijver te kijken naar een bandje. Ze spelen op een drijvend podium en ook aan de andere kant staan veel mensen. Groene spotlampen laten de bomen van het park licht geven. Tussen de exotische eettentjes hangen lichtkoorden met peertjes eraan.

Niet dat we dit hadden afgesproken, maar Martha en ik hadden gewoon zin in Noorderzon. Dus een half uur na ons telefoontje, liepen we al de stad in. Zo tegen 11 uur kwamen we daar onze bekenden tegen. De muziek had ons naar deze plek gelokt.
Het is makkelijk sfeerproeven op dit Groninger theaterfestival. Zo kun je betalen om een optreden in een van de grote tenten te volgen. Maar je kunt ook wat rond dwalen en kosteloos genieten.
Om ons heen staan het zelfde type mensen wat ik ook op Pinkpop tegen kwam, alleen dan 20 jaar ouder. Gemiddeld. Maar dus wel weer de dreadlocks, piercings, versleten kleren, kleurtje in het haar en nu ook met honden. Er wordt losjes gedanst op de opzwepende Gypsy punk. Toen ik afgelopen week in de wereldwinkel stond, liepen daar hezelfde type vrouwen. Ik geloof in hokjes. Zij ook?

Bij een Fair Trade standje haal ik bier voor ons. Er is keuze uit drie, ik kies voor het bananenbier. À € 3,50 per flesje. Ach, voor Afrika. Ik hoef er geen halve kalabas bij, om uit te drinken. Nippend van het biertje laat ik de muziek op me in nemen.
Opeens staan er groot aantal vreemd uitziende muzikanten op het podium, een drummer, een basgitaarist, een akoestische gitaar, een violist, een trekzakbespeler en twee dames waarvan een met bekkens en een met een trom. Die laatste staan er niet zozeer voor een muzikale bijdrage, maar meer voor een theatrale.

Het publiek laat zich opzwepende door de band, die Gogol Bordello heet, laat wel een indruk achter. In het afsluitende nummer, leek het maar niet op te houden. Grappig zo'n avondje. Om 1.00 uur lopen we terug.