PC Olé: Het Wimbledon van het kaatsen

Elke vijfde woensdag van de maand juli, staat al meer dan 150 jaar de Grote Franeker Kaatspartij gepland. Kortweg 'De PC' genoemd. Naast dat het voor de jongenskaatser dé droom is om hier ooit ten tonele te verschijnen, is het voornamelijk een treffen tussen boeren, burgers én buitenlui. Ik wil nog net niet het predicaat 'huwelijksmarkt' laten vallen, maar goed: ik deed het toch.

Vooral het gezellige aspect van deze PC-dag, waar tussen 10.00 en 18.00 uur een geheel toernooi wordt afgewerkt, lokt de meeste bezoekers: je moet deze zomerse dag namelijk in Franeker zijn geweest. Waar andere kaatswedstrijden amper mensen trekken, werken de tribunes, de torens van het speelterrein van het Sjûkelân en de oudste studentenherberg van het land, De Bogt fen Guné, blijkbaar wel als items om deelgenoot van te zijn geweest.
Of zoals het onderschrift van het jubileumboek van 150 jaar PC zegt: "De dei in ivichheid, de ivichheid in dei". Wat zoiets betekent als: Het maakt even niet uit hoeveel bommen Hezbollah lanceert, of hoeveel de economie stijgt: je vergeet alles deze dag.

Ook ik ben hier de laatste jaren onafgebroken aanwezig, met het principe: Eerst sport kijken, daarna feest. Er zijn toch al genoeg mensen die rond de de Bogt staan en geen kaartje kopen. Gelukkig maar, want het is altijd erg druk op het terrein waar vroeger een kasteel stond waar ooit René Descartes logeerde. Ik was er al rond 14. 00 uur, met Martha. Het zou mijn laatste PC worden en het bleek een afscheidstournee te zijn, getuige de mensen die ik deze dag trof. Varieërend van oud- Pabo-ers, Middelbare school klasgenootjes, oud docenten, Nynke van Ûnder Fjoer, andere bekenden die je niet wil kennen, Deinumers, etc.

Stil stiekem hopen een aantal Friezen met grote hoeden op een Fries Ascott. Maar wat wil je. Zo'n PC dag is een heel ritueel, gezien het vast staande ritme wat zich elk jaar herhaalt, zo eindigt de dag voor de meeste liefhebbers in de buurt van een bierkraan.
Ik denk dat de PC prima vergeleken kan worden met het tennistoernooi van Wimbledon. Het is de mooiste!

Daar waar Martha en ik nog een hele reut bekenden tegen kwamen En niet lang hoefden te wachten voordat het eerste stinkdier kapsel zich meldde....