AUS 2: Voetsporen van de V.O.C.

Locatie: Perth
Reis: Perth-Rottnest Island-Perth
Weer: Zonnig enkele wolken, 25 graden
Muziek: Christina Aguilera- Ain't no other man
Hoogtepunt: Opnieuw pizza eten bij La Porchetta
Dieptepunt: Nachtelijke tonijnlucht in een hostel

In de Hay street Mall van Perth loop ik een boekenwinkel in. De koffie is hier namelijk goedkoper en lekkerder. Daar zie ik twee juweeltjes van boeken liggen. Elk 2,5 kilogram, schat ik. Graag zou ik ze op mijn boekenplank willen zetten. Maar ik heb geen boekenplank.

Nee, backpacken is niet alleen fun. Het is keuze om in je rugzak te leven en de materialistische zaken van het leven aan de kant te zetten. Ik voel me diep ongelukkig als ik de mooie plaatjes van de beginjaren van U2 bekijk en het voorwoord van Desmund Tutu in Mandela's portret lees. Het is een kwestie van uitstellen van aandacht.
Hostelperikelen
Geen update in twee weken houdt direct in dat er veel (meer) te vertellen valt. Ik probeer het zo kort en interressant mogelijk te houden.
Mijn kermis avontuur zit er op! En wát een ervaring. Uit bronnen dichtbij de telmiep van de kermisklanten, zat ik na 8 dagen in de top drie verkopers van 30 man personeel. En ik was pás een week Down Under.
Ik vertelde over de Italianen. Al snel bekroop me het 'Fabiana-gevoel', wellicht voor insiders, maar uit te leggen als: De maaltijd is heilig, Over alles moet je klagen en het eeuwige ' Waarom?'

" Waarom neem je je handdoek mee naar het strand? Zo heb je geen handdoek meer voor het douchen!"
" Ik heb drie handdoeken mee op reis genomen..."
Een doorgekookte pasta maaltijd, zorgt voor een avond en nacht sjagrijn.

Het hostel was er fijn. Ik was er weer helemaal in de ban van ' Wie is de Mol?' Vervang Mol in koelkastdief en je begrijpt me. Een aantal heftige snurkers dreven me uit een dorm, maar ook echtelijke conversaties en de luiheid om een telefoongesprek om 4.00 AM niet te beantwoorden. Gevolg: een uur lang beltoontjes. Gelukkig, ja echt gelukkig, verliet ik die ochtend voordat ik naar mijn werk ging deze dorm. ' s Avonds hoorde ik van de geschokte Italianen dat ,' s middags, op mijn bed heftig de liefde werd bedreven.
Gelukkig viel mijn nieuwe kamer mee: het had een vloerbedekking en er was slechts een nachtelijke onruststoker. Dan tel ik de beroepsalcholist even niet mee die om (wederom) 4.00 AM, brood met tonijn eet op zijn bed, met als sidedish, heel stil cornflakes eet. Nee, ik bedoel de Franse jongen die eerder al verhitte discussie had met Egyptenaren aan de pooltafel, de Italianen op de hoogte stelde van zijn mannenlijke behoefte en wie weet daardoor, rustig door kwebbelt in zijn slaap. En bleef het daar maar bij. Ik meldde zijn mannenlijke behoefte? Juist..... Ik bevind me nu in een nieuw, goedkoop hostel.

Backpackmomenten
Hannah zit naast Philip in de taxi. De Italianen zitten er naast. Ik zit voorin. We rijden naar de Showgrounds voor onze eerste kermiservaring. Gisteravond had ik al even kennis gemaakt met de springerige, blonde 18 jarige Engelse. De andere Funfair medewerkers raakten overtuigd dat ze veel klanten aan haar kraampje zou krijgen. Ze kwam overtuigd over.
Twee dagen later en na 2 uur werkelijke arbeid, was daar weer zo'n BM-etje. Een eigenzinnig verhaal, nee: een abrupte gebeurtenis. Zaterdagavond na de eerste werkdag vindt Philip een brief op zijn bed.
7 maanden voorbereiding met zijn ' old-schoolfriend' Hannah eindigt met dat schrijven.
Haar 21 jarige vriendje heeft wat problemen met haar reisgenoot en ze heeft na 8 dagen Oz ook nog heimwee. Logischerwijze heeft ze haar mobiel op 10 kilometer hoogte, ergens boven de Indische Oceaan uitstaan. Hannah heeft na 2 uren mensen vermaken op de Royal Show, de benen genomen en een flink kosten moeten maken voor een extra ticket direct richting Engeland. Phil is er kapot van. En ook dat is reizen.
Picknicktafel op de patio

De gitaar komt er bij. Inmiddels hebben mijn buren aan de pickniktafel al een aantal biertjes. Ik ben net ingelicht door een Israeliër over de situatie aldaar en maak nu grappen met (en over) Engelse meiden. We zitten buiten, op de patio van een spotgoedkoop maar ook armetierig hostel. Onder een palmboom en er hangt een lollige sfeer. De gitaar komt er bij. De Japanners aan de andere tafel blijven stoicijns door eten uit de grote pan met noodles. De Engelse gast met gitaar begint zijn Britpop repetoir te oefenen en de sterren lijken nog scherper te schijnen. Het komt vast doordat de straatverlichting uitfloept. De dames zingen braaf mee en de de Israeliers zijn verbazend westers. Oasis en Keane. Vlekkeloos. Ik neurie en zing mee met U2. Naast me wordt een joint opgestoken. Er gaat meer Tooheys New in en de nacht zou nog lang duren.

Friesland en doubel U EE

Naast flinkbij komen van de Royal Show, het verder heerlijk verbazen over de vriendelijkheid van de WA-er, het kletsen met wildvreemden in het openbaar vervoer of gewoon op straat, bezocht ik het Wrakkenmuseum van Fremantle. Een plaatsnaam waar bij ik eventjes denk aan Henk Westbroeks:' Alleen je naam is mooi'. Vriementel, taalkundig heeft het iets.
Het kent een lieflijke passantenhaven, een door de goudkoorts overdadig centrum en een rijke geschiedenis. Maar ook een grote cargohaven, met kranen en zo. Bij een donatie (OK, je kunt er gratis in) sta je binnen tien stappen oog in oog met het echte wrak van de Batavia, vergaan in de 17e eeuw. WOW! Vierhonderd jaar terug, en daar zie je niet een stom anker of zo: Nee, een klein goed geconserveerd stukje van het achtersteven van Neerlands belangrijkste schip.
Het liep tegen een rif op bij Geraldton omdat en bootsjongen het koraal aanzag voor een maanschittering. Een klein bootje met kapitein Francisco Pelsaert had drie maanden nodig om een reddingsactie vanuit Batavia op touw te zetten. Intussen zag brute onderofficier (uit het Friese Makkum afkomstig) Jeronimus Corneliszoon kans om een eigen rijk te startten. Hij vermoordde een 100 tal mededrenkelingen. En bleef met zijn lievelingetjes over.
Jawel: muiterij. Met behulp van drenkelingen die op een ander klein eiland de drie maanden hadden overbrugd, kon Pelsaert de egoisten te grazen nemen. Tot aan Batavia werden ze gegezeld. In Nederlands Indie gingen de handen er af, en daar na werden ze verhangen.
Verder op in het museum is de ijzeren plaat zichtbaar die (de in Vlieland geboren) Willem de Vlamingh bij zijn bezoek aan de west kust aanbracht. We praten dan wel over 1696. Maar er is een link met Friesland en WA.

Rottnest. Roadtrip

Meer Willem de Vlamingh sightseeing deed ik op Rottnest eiland (hij noemde het in het oud Nederlands: Rattennest, vanwege de Quokka's.)
Hij kwam er aan land en zag daar de buideldieren die door de Abo's Quokka's werden genoemd.
Samen met de twee Duitsers die ik ontmoette tijdens de pubcrawl in Northbridge, volg ik (on)bewust de voetsporen van de V.O.C.
De Duitsers en ik gaan deze week richting het noorden. Het wordt een echte roadtrip.
Daar waar het nog warmer is.
God bless ya!