AUS 4: Mislukt..... maar niet teleurgesteld

Locatie: Sydney
Reis: Broome- Halls Creek- Wyndham- Kununurra-Darwin- Sydney
Weer: Noorden: Heet en vochtig Zuiden: lekker weertje, 25 graden soms een bui
Muziek: U2/ Greenday -The Saints are coming
Hoogtepunt: U2 live@ Olympisch stadion Sydney
Dieptepunt: De migration policy in Perth

 Kamelen tijdens een zonsondergang op Cable Beach

Daar de titel boven deze tweewekelijkse post vast enkele wenkbrauwen zal fronzen, zal ik de spanning langzaam opbouwen. En ik beloof, getuige de situatie post ik volgende week weer.

Dag 15-19 Te heet. Te veel muskieten. Te veel zweten

De drukkende tropische hitte in Broome doet menig tempo afnemen. Het is een vochtige kustplaats, met veel zeewater (dus) maar ook vol met druppende mensenlichamen. Iedereen zweet! Binnen een dag leerden de Duitsers en ik dat we ons niet te veel in ons hoofd moesten halen. Nee, het was verstandiger het hoofd koel te houden. Zodoende bestonden de 5 dagen Broome uit: rustig ontbijten, een boodschapje doen, opnieuw insmeren tegen de muskieten, onder een palm luieren. En/ of naar het beroemde Cable Beach gaan. Niet om op kamelen te rijden, maar om te zwemmen, te surfen of te boogieboarden. Oja, voor de verandering zagen we ook nog pootafdrukken van een dinosaurius.
Maar het is hier wel erg heet. Te...
Wie niet tot rust komt in Broome, moet volgens mij therapie nemen.

Wolff creek, 's werelds tweede grootste krater

Dag 20 -24 The Kimberley
Nee. Denk niet aan de Hema kassa dames met dito kuif en gouden naam kettinkje in Coca Cola lettertype. Dit is Ancient Australia. Een regio met bewoners die er al miljoenen jaren wonen, die op kangaroos jagen, ze prepareren in een kuil met houtskool, Baobab bomen, rotstekeningen, watervallen en wederom: diepe kloven maar nu met krokodillen er in. Broome is het startpunt en via een middagje mudcrab fishing in Derby, bereiken we Aboriginal town Halls Creek.
Afstanden nemen een dag om ze te overbruggen. Het is heet en we komen weinig mensen tegen. Bij een roadhouse stoppen we, waar de pompbediende met een waterpomptang zachtjes meeneuriet op de zachte bluesmuziek van Elvis die door de jaren 70 speakers klinkt.
We willen naar een meterorietkrater van 800 meter in doorsnee. En naar de Bungles. Een bergrug, die op erg op bijenkorven lijkt en waar de verschillende lagen iets vertellen over de oudheid ervan. Voor het laatste hebben we 4WD nodig, die niet in Halls Creek te vinden is. Een vliegtuig trip is te duur en naar onze mening ' not done'. Je moet er staan, klimmen, zwemmen, zweten. Met de ' Mustang' bereiken we de meteoriet krater van Wolff Creek na anderhalf uur dirtroad. Het is fenomenaal!
De andere dag bereiken we via Wyndham, Kununurra waar we een 4WD huren. We doen er een dag over om de Bungle Bungles te bereiken. De autoverhuurster verklaart ons voor gek. In één dag! ' We are not normal tourists! '
Deze Unesco plek is iets wat je moet hebben gezien, om het te geloven.
Het is mystiek, waar we zonder rijen touristen onze eigen eigen ervaring beleven.
Een van de mooiste plekken ooit gezien, Down Under!


Purnululu ( The Bungle Bungles)

Dag 25-29 Waar het mis gingIn Kununurra (tegen de grens van de Northern Territory aan), staan we op een caravanpark aan een stuwmeer. Met krokodillen. Die tot zo'n 6 meter van je tent komen, 's nachts. Maar het zijn freshies. Dus je hebt meer last van de muskieten dan van de Snappies.
Tijdens de Melbourne cup, doen we een wedje op een van de paarden in Hotel Kununurra. Het is 'The race that stops a nation'. Geheel Australië kijkt 3 minuten lang naar 24 paarden die racen voor de Melborne Cup. Dames kleden zich als zaten ze op de tribune, heren drinken en eten pubfood. Zelfs in het verafgelegen Kununurra.
Hier worden, ondanks de droogte en late cyclonen eerder dit jaar, ook nog mango's geplukt. De Duitsers nemen hun work&holiday visum (WHV) mee naar het ' Jobshop' kantoortje, ik mijn geluk. In Perth lukte het me. Hier ook, want de nood is hoog. Ze moeten snel geplukt worden.
De andere dag wordt ik na 3 uur van het veld gehaald. ' Sorry Mate, het is beter dat je vertrekt'.
Inderdaad, ik wil mijn sponsorvisum niet riskeren....
Over visa gesproken!

Op mijn email krijg ik een uitnodiging voor een interview met het immi bureau in Perth! Hoera!
Na drie weken toeren met de jongens neem ik afscheid. Zij blijven 'vrolijk' werken (het is zwaar werken in de mango's en het sap veroorzaakt pijnlijke plekken) en ik vertrek direct naar Darwin om door te vliegen naar Perth. Spannend!
In Darwin is het net weer iets warmer, vochtiger en beweeg ik me langs oude wegen. 7 jaar terug was ik hier eerder. Darwin (is) ontwikkeld/t (zich) tot een mekka voor de Outback tourist.
Ik klets met Nederlanders, kom bij in de Irish Pub en bezoek het eerder nog niet bezochte museum van de Northern Territory. En daar tussen de Aboriginal manden en grafkelken gaat mijn telefoon.
Australisch nummer.
Het is de Poolse agente die mijn zaak bemiddelt met het immigratie bureau.

'Je hebt maandag een interview, he?' ' Ja dat klopt'
'En je hebt 1 jaar werk ervaring?' ' Yes, you are right...'' Oh, sorry. Dat is nu niet meer genoeg voor visum 457'

Een kleine uitleg volgt.
Kut.

Mijn prebooking fee, voor Perth zet ik over in een enkeltje Sydney.
Omdat dat mijn gevoel dat zegt.
En omdat het er kouder is.
En omdat U2 er speelt.
Your eyes make a circel

De dag dat ik vloog beschouw ik nog steeds als een roetzwarte. Het is niet de juiste vlucht. Misschien is het een vlucht.....
Mijn missie is vervlogen en ik heb geen idee wat er gaat gebeuren. Ik wil organisatie, of zoals ze dat zo mooi in het onderwijs zeggen: Orde. De touwtjes weer in eigen handen hebben, verantwoordelijk zijn voor je eigen ding. Ja, dat heb ik door diverse pech gevalletjes de afgelopen twee en een halve maand gemist.

Sydney.
God blessed Sydney.
Het is een stad met een X factor. Een enorme magneet. Ik houd van Sydney maar doe niet mee aan de Melbourne - Sydney rivaliteit.
Ik wil hier mijn laatste gedachten wat ordenen en wie weet vind ik er wat ' zwart werk'.
Ik heb op dit moment geen zin om opnieuw een procedure op te starten. Daar heb ik het geld ook niet voor. Met andere woorden, ik ben niet van plan om op mijn creditcard te leven....
Tijdens de landing op Botany Bay, draait de Qantas vliegtuigradio Beautiful day.Als ik in het hostel incheck, staat er een meisje met een Vertigo tour- T shirt naast me.

' Weet jij of er nog kaarten te krijgen zijn?'Voordat ik het weet, zit ik achter het internet kaarten te bestellen.

Een kleine 24 later sta ik tot mijn eigen verbazing in het Olympische stadion van Sydney. Ik laat wat herinneringen de revue passeren.
Pfff, dat ik hier sta!

Met de Ieren van mijn kamer ga ik naar het derde Sydney concert. De fanmentaliteit van de Australiërs slaat alles. Al ver voor Kanya West (voorprogramma), is er een uitgelaten sfeer. Die verheven wordt als in een donker stadion, het decor oplicht voor U2's City of blinding lights.Logischerwijs maak ik direct een vergelijking met Amsterdam, anderhalf jaar terug: het geluid is stukken beter. And so is U2.

Staanplaats: 2 meter vanaf onderste cirkel

Vanaf het begin straalt het plezier van de gezichten, ze hebben er zin in. Het is uberrockgeweld, soms zo intens dat het bijna een persoonlijk concert lijkt. Zeker als de frontman een klein kwartier op 5 meter staat te zingen.
Verrassend komt Mysterious Ways nog langs.
' The Lord is in the House!' schreeuwt Bono.
Hij kan gelijk hebben.

Er wordt veel gespeeld uit de periode 1980-1990.
Angel of Harlem,
I still haven't found where I'm looking for,
I will follow (Your eyes make a cirkel).
Juist, die nummers die ik in het fruitplukhostel van Griffith NSW en in de hobbelauto van Kangaroo Island in 1999 leerde kennen.
De cirkel is rond.
Met dank aan het publiek van Sydney, zet dit concert het Amsterdamse in de schaduw.
Such a massive concert!

Nu heb ik braaf mijn belevenissen weer opgehoest.
Wellicht ben ik voor de kerst weer thuis. Ik heb dan in ieder geval een poging gewaagd.
Misschien vind ik nog een beetje geluk en blijf ik inderdaad lang weg.
Wie het weet mag het zeggen.
Houd deze site in de gaten....