![[DGS WRLD] - Weblog Douwe Gerlof Heeringa](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnK-UfeDVEPR1UEz1ZGXFBEfOsuzc6X9zm_1N_EGlrp_xVmNMX78R3Cun08r2HAd3UYf2G3uPeOBNOQ1559WOQc57KRg9VkWOSmUeNN86i-lATi-PEjXSsnECsly_Dc4-0g8peuKVMX1k/s1600/Header+2020_bPNG.png)
"Unfortunately the rumours are true, and How Deep Is Your Love is going to be our last single together and the Greatest Hits is going to be the last album and from today...... is no more....." 13 februari 1996
Historische woorden in de Britse (internationale) boyband geschiedenis. Take That, verlaarde bij monde van leadzanger Gary dat het afgelopen was. Ik was 15 en wist niet zo veel van muziek af. Ja, o.a. Corrie Konings, Queen en de Dire Straits. Die kende ik van de casettebandjes bij pa's in de auto.
'Upset' door het wereldwijde tranendal van gillende dames, raakte geïnteresseerd in deze vier heren. En de geschiedenis. Het was de tijd van de Hitkrant en de Break Out! Dus al snel wist ik ook alles over de oude baantjes van de heren, favoriete drankjes, hun lievelingsdieren, etc. en over de drugs en drank problemen van een bepaald, gedumpt bandlid.
Zo wist ik dat de naam kwam van een poster die de (toen nog) 5 heren zagen van een uitdagende Madonna en zo wist ik nu ook een onderscheid te maken tussen Motown en Disco stijl.
Speurend op de spaarzame CD albums die ik (wij als familie) begin jaren 90 bezaten, vond ik nog twee TT nummers: 'Relight my fire' en 'Back for good'. Niet ondaardig vond ik dus. Het was te laat om fan te worden. Er was niet meer Take That.
Gelukkig voor mij, want het was natuurlijk 'not-done' om er fan van te zijn. Toch kocht ik het Greatest Hits album. En daar bleef het bij.
Totdat ik de heren afgelopen maandag bij Robert Jensen in zijn show zag zitten. Al zappend hoorde ik een Noord Engels accent dat ik kende van bepaalde Britse Backpackers. Het door mij bijna vervloekte Engelse accent! Gruwel. 'What do you have for teeeaaaaa?' 'Do you like a brew?' 'Can I have a cob, of you?'
Maar dat, en de tekenen van de tijd, maken de heren niet meer die schimmen die ik optekende in mijn gedachten die een impressie moesten geven van de eerste jaren van de nineties.
Ondanks de gillende dertigers die blijkbaar kaartjes hadden gewonnen, bleken de mannen naar mijn mening toegankelijker dan ooit.
Ik heb de nieuwe CD gedownload, het nummer Patience werkt namelijk een beetje aanstekelijk. Maar de muziek is niet meer van deze tijd.
Het zal bij Beautiful World wel blijven. Ik zal geen fan worden: net alsof met de terugkeervan Take That de cirkel rond is, de magie doorbroken en de zaak gesloten is. Het slaapte iets prettiger, die gedachte, toen ik maandag in slaap viel.
Historische woorden in de Britse (internationale) boyband geschiedenis. Take That, verlaarde bij monde van leadzanger Gary dat het afgelopen was. Ik was 15 en wist niet zo veel van muziek af. Ja, o.a. Corrie Konings, Queen en de Dire Straits. Die kende ik van de casettebandjes bij pa's in de auto.
'Upset' door het wereldwijde tranendal van gillende dames, raakte geïnteresseerd in deze vier heren. En de geschiedenis. Het was de tijd van de Hitkrant en de Break Out! Dus al snel wist ik ook alles over de oude baantjes van de heren, favoriete drankjes, hun lievelingsdieren, etc. en over de drugs en drank problemen van een bepaald, gedumpt bandlid.
Zo wist ik dat de naam kwam van een poster die de (toen nog) 5 heren zagen van een uitdagende Madonna en zo wist ik nu ook een onderscheid te maken tussen Motown en Disco stijl.
Speurend op de spaarzame CD albums die ik (wij als familie) begin jaren 90 bezaten, vond ik nog twee TT nummers: 'Relight my fire' en 'Back for good'. Niet ondaardig vond ik dus. Het was te laat om fan te worden. Er was niet meer Take That.
Gelukkig voor mij, want het was natuurlijk 'not-done' om er fan van te zijn. Toch kocht ik het Greatest Hits album. En daar bleef het bij.
Maar dat, en de tekenen van de tijd, maken de heren niet meer die schimmen die ik optekende in mijn gedachten die een impressie moesten geven van de eerste jaren van de nineties.
Ondanks de gillende dertigers die blijkbaar kaartjes hadden gewonnen, bleken de mannen naar mijn mening toegankelijker dan ooit.
Ik heb de nieuwe CD gedownload, het nummer Patience werkt namelijk een beetje aanstekelijk. Maar de muziek is niet meer van deze tijd.
Het zal bij Beautiful World wel blijven. Ik zal geen fan worden: net alsof met de terugkeervan Take That de cirkel rond is, de magie doorbroken en de zaak gesloten is. Het slaapte iets prettiger, die gedachte, toen ik maandag in slaap viel.
Reacties
Een reactie posten