Steeds weer wegkijken

Vroeger was bij een favo bezigheid bij ons : sneupen tussen de LP's van mijn ouders.
En dan heel hard lachen om al die foute koppen en kleding die de jaren 60/ 70 op de albums tentoonspreiden.

Een van die lachwekkende plaatjes was 'dy iene mei dy man en dy hûn'.
Want wie heeft er nu zo'n strak roze truitje aan, is blank én heeft een Afrokapsel en heeft bovenal nog een snor ook. Te erg.

We keken steeds weg. Maar omdat het de aandacht bleef trekken, keek je toch weer. En weer wegkijken.

Deze meneer is inmiddels ouder geworden. En nog steeds als ik deze grijzenbol met krullen en snor langs zie komen, kijk ik weg. En stiekem weer kijken.
Jan Gerrit Bob Arend Leverman is niet meer. Ik vind ook rust