![[DGS WRLD] - Weblog Douwe Gerlof Heeringa](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnK-UfeDVEPR1UEz1ZGXFBEfOsuzc6X9zm_1N_EGlrp_xVmNMX78R3Cun08r2HAd3UYf2G3uPeOBNOQ1559WOQc57KRg9VkWOSmUeNN86i-lATi-PEjXSsnECsly_Dc4-0g8peuKVMX1k/s1600/Header+2020_bPNG.png)
Dus ik zou terug komen op Center Parcs. Donders, dat we zoiets als Center Parcs hebben in Nederland.
Al is het maar om in deze State of Hapiness verlekkerd te kijken naar die buiken als tonnetjes. En love handels, tattoo’s, behaarde vrouwen oksels en/of jengelende kinderen. Om dan te constateren: gelukkig, hier heb ik geen last van.
Zo glijd je zomaar naast een SBS6 type (natuurlijk met menig oorbel, die net onder het diep zwart geverfde haar oplichten) in het bubbelbad, wetende dat hier weinig voor de beste man aan te richten valt. En dat geldt ook wel een beetje voor die jongeren, in groepen, met een zwaar Twents accent, die wat kratjes Bouwmeester bier naar de cottage slepen. Het wordt een weekendje ouwehoeren met takken en houtblokken in de open haard.
In plaats van elkaar op zaterdagnacht met shoarma saus besmeuren, voordat de arme taxichauffeur ze weer thuis afzet. Ik overdrijf misschien een beetje, maar: het zijn wel de gedachten die bij me opkomen als je om de vijf minuten dit soort typstra’s tegen het lijf loopt.
En dan zwijg ik nog over de jonge bejaarden. Geheel in unisex outfit (met blinkende witte sportschoenen), in regelmatig tempo fietsend over het de rondweg van het park, zwijmelend hoe lekker het is om de kroost de deur uit te hebben.
En hé! ik kom er ook! Nu doe ik dat als ware het een Australië reünie, zowat elk jaar in oktober/ november (geen Bouwmeester bier maar oneindig veel Lotto Weekend Millionairs spelen) en natuurlijk, want dat hoort er bij, ouwehoeren op de veel belovende wildwaterbaan of snorkelend in het koraalbad.
En ja: we bezatten ons ook. Maar dan met Spareribs. Oneindig veel. En zeuren dat het zo ontiegelijk duur is. Het kost wat centen. Maar afgelopen weekend werkte ik op het Sporthuis Centrum. Ik ving (drukke) kinderen op. En iemand moet ze opgezette tijden medicatie etc. geven. Dus dat deed ik. Verplicht met ze pannenkoeken bakken, zwemmen en van de wildwaterbaan af.
Ik ben nu dus nog de chloor uit mijn oren aan het pulken.
Al is het maar om in deze State of Hapiness verlekkerd te kijken naar die buiken als tonnetjes. En love handels, tattoo’s, behaarde vrouwen oksels en/of jengelende kinderen. Om dan te constateren: gelukkig, hier heb ik geen last van.
Zo glijd je zomaar naast een SBS6 type (natuurlijk met menig oorbel, die net onder het diep zwart geverfde haar oplichten) in het bubbelbad, wetende dat hier weinig voor de beste man aan te richten valt. En dat geldt ook wel een beetje voor die jongeren, in groepen, met een zwaar Twents accent, die wat kratjes Bouwmeester bier naar de cottage slepen. Het wordt een weekendje ouwehoeren met takken en houtblokken in de open haard.
In plaats van elkaar op zaterdagnacht met shoarma saus besmeuren, voordat de arme taxichauffeur ze weer thuis afzet. Ik overdrijf misschien een beetje, maar: het zijn wel de gedachten die bij me opkomen als je om de vijf minuten dit soort typstra’s tegen het lijf loopt.
En dan zwijg ik nog over de jonge bejaarden. Geheel in unisex outfit (met blinkende witte sportschoenen), in regelmatig tempo fietsend over het de rondweg van het park, zwijmelend hoe lekker het is om de kroost de deur uit te hebben.
En ja: we bezatten ons ook. Maar dan met Spareribs. Oneindig veel. En zeuren dat het zo ontiegelijk duur is. Het kost wat centen. Maar afgelopen weekend werkte ik op het Sporthuis Centrum. Ik ving (drukke) kinderen op. En iemand moet ze opgezette tijden medicatie etc. geven. Dus dat deed ik. Verplicht met ze pannenkoeken bakken, zwemmen en van de wildwaterbaan af.
Ik ben nu dus nog de chloor uit mijn oren aan het pulken.
Reacties
Een reactie posten