Nu ook afgevinkt: De Matthëus Passion

Mijn dwangmatige wijze om dingen ‘eens’ mee te maken en dus aftevinken, bracht me gister in de Grote Kerk van Leeuwarden, bij de Matthëus Passion. Nu weet ik dat ook wel. Het is een iets van de CHN. De christelijke Pabo, voor leken, en inderdaad: ooit zat ik daar ook.

foto: Jaap Spieker

En als ware het een lijdensweg: ik ging dus zitvlees kweken met de CHN-ers (volop het haar in de kuif, netjes gekleed en met een eigendunk wat te groot is voor deze Leeuwarder Kerk). Mijn collega Sander zingt mee, plus een aantal kinderen uit mijn rekenklas. En gratis is gratis, hè?!
Auww, ik voel me weer een backpacker.

Als ik anoniem met bakje koffie, tussen de zo’n 450 aanwezigen een plekje mét zicht opzoek (Dus niet achter een marmeren paal met tv scherm), lees ik me een beetje in.

Wat blijkt? Bach (de uitvinder van dit stuk), heeft zelf ook wat last van eigendunk:
Zijn naam maakt het getal 14, wat weer staat voor 14 koralen. Bovendien is het eerste deel korter dan het tweede, wat het kruis van Christus voor moet stellen, zeker als je weet dat, qua tijd, het snijpunt van het kruis de verloochening van Petrus voorstelt. Deze komt na dezelfde tijd voor in het eerste en tweede deel.

Ook het slotakkoord van het oratorium, klinkt wat vals, maar geeft juist een open einde aan. Jezus stond immers later op, uit de dood.

Het doet me wat Dan Brown- DaBachCode overkomen.
Nu ben ik niet van het klassieke muziek (ik heb slechte dagen als ik wakker wordt met Classic FM op mijn wekkerradio), maar als je je daar vanaf zet is het indrukwekkend door de grootte van het koor in samenwerking met de solisten en de duur van het stuk (zo’n 3 uur).

Het is een muzikaal monster. Een mammoet in de Europese cultuurgeschiedenis.