Siësta in Manchester

  "All the Ozzies live in Sheperdsbush" vertrouwt de goedlachse Shelly me toe. Deze paar dagen Londen leken dan ook bijna Australisch, met elke dag wel ergens Crowded House op de radio, veel zongebruinde Ozzies en mijn kamergenote Shelly, uit Wagga Wagga die ik heimwee bezorgde door s nachts, in de Londense dubbeldekker, steeds John Farnham te draaien op mijn telefoon. 

Zo kan het gaan. Alleen op een vliegtuig stappen en binnen drie uur, away from home, een nieuw e-mailmaatje treffen. Mijn laatste avond in de Britse hoofdstad eindigde dan ook in een Australian Pub.
Fair Dinkum!

Nu hoort het pubhangen blijkbaar bij het Engelse leven, net zoals thee drinken, maar dat eerste ligt me  iets beter. Ik bezocht nog het geboortehuis van Charles Dickens, het Hyde Park (Crowded House komt er volgende maand een comeback optreden geven), The National Gallery, het Engelse Lagerhuis, go with the flow wijken Soho & Covent Garden en natuurlijk de Tower Bridge.

Maar, er is voldoende blijven liggen voor een tweede bezoek. En waarom ook niet? Ik heb er geen antwoord op. En toen, toen regende het. Want dat hoort er klaarblijkelijk ook bij. Gelukkig bracht ik de dag door in de bus naar Manchester, waarvan het kaartje goedkoper was dan de rit van vliegveld Heathrow-Londen Centrum. Het geeft maar weer aan hoe ze hier geld verdienen. De economie draait goed en als oprechte Nederlander moet dat je interesseren.

Zo ook André en Marta. En een noemenswaardig aantal Dutchies in Manchester.

André en z´n Spaanse vriendin, die vanuit Madrid een nieuwe Europese plek zochten om (veel) geld te verdienen, bepaalden door middel van loting om naar Manchester te gaan. Zie ik daar wenkrouwen fronzen? Nee, je komt zo'n verhaal niet elke dag tegen. Daarom is het juist bijzonder. Ik waardeer het lef, is leven daar niet het meervoud van?

Manchester richt zich langzaam op en herschikt zich na een periode van industrie en arbeid. Skyscrapers moeten straks in het zichtveld de nu nog vele bouwkranen vervangen. Musea zijn, net zoals in Londen, gratis en kunst moet de scallies (lagere sociale klasse,  legging en tatoeage dragende Mancunians) upgraden naar welopgevoede Engelse burgers. Mag je mensen beoordelen op kleding?
Ik vind de straatbeeldbepalende bloemetjesjurken die de jonge dames dragen getuige vinden van een erg slechte smaak en beticht ze van dogmatisch handelen! Ik kan de New Wave revival gemengd met sterke (begin) jaren 90 invloeden meer waarderen. Gedurfd mintgroen en stoer neongeel.

De geest van de stad wordt sterk bepaald door het grijs van de regenwolken, de rode bakstenenhuizen of dat van Manchester United. Jeroen (ik ken hem van Portugal 2003) meldt dat de stad om te ontsnappen zich verliest in de alcohol. Naast het Old Trafford stadion, vindt André ook de plassen dronkenmanskots op de straten een waar touristisch feit. Een echte publiekstrekker heeft deze compacte Noord Engelse stad dan ook niet. Je werkt en drinkt hier. Grappig dat we ons in het appartement van A&M, dat op een A locatie te vinden is, nog gewoon aan de Spaanse siësta houden.

Mijn dagen Manchester zitten er op. Gister aten we een soort afscheidsmaltijd op de Curry Mile. Alle Indianen en Pakistaanse eettoko´s langs een weg met dure Ferrari´s die heen en wee rijden. André, Marta, Jeroen en zijn vriendin Callie en ik besloten om onze volgende ontmoeting in Tsjechië te laten zijn.

Daar waar zij dan ook vakantie mogen vieren.