Talkshow cultuur

Sinds Barend en van Dorp tegen de klok van half elf de Nederlandse kijkbuis onveilig maakten met een grote ronde, houten tafel met borrelnoten en rode wijn er op, hebben we te maken met een talkshow cultuur.

Nooit werd het duo met de immer expressieve Jan Mulder overtroffen. In een vroeg stadium lukte dit Peter Jan Rens niet, Robert Jensen faalde en ook Maas en Geel op Talpa slaagden niet.

Bij mijn terugkomst in het Neerlandse, eind 2006, werd ik bekend met het begrip ‘Pauw & Witteman’. Het late night programma begon eind september? Mijn eerste gedachte: Ze gebruiken wederom hun achternamen als programmanaam. Het liep erg aardig en het leek een blijvertje. Redactioneel klopte het (de gasten van het nieuws van die dag zaten namelijk aan tafel) het decor was anders en dus goed en Pauw en Witteman zijn Jeroen Pauw en Paul Witteman.

Al kan ik niet kijken naar Witteman, zonder daar het PvdA logo op zijn voorhoofd te bedenken. Ach.
En als ik tijdens mijn drukke werkweken snel in slaap wilde vallen, dan zette ik P&W op. Omdat het je tot denken zet, namelijk. En daar word ik op dat tijdstip moe van.

Nu zijn beide heren met vakantie en zo kregen we, ongevraagd, een EO alternatief. Andries ‘Ik heb een vingertje’ Knevel en Tijs ‘Netwerk’ van der Brink schuiven bij ons in de huiskamer aan. Helaas zie ik en decorkeuze een aftreksel van het eerder genoemd programma en doen de geknutselde filmpjes en de afsluitende grap na de eindleader met ontzettend denken aan De Wereld Draait Door.
Toch is het programma een verademing.

Waar je bij P&W zit te wachten op een nonchalante Pauw opmerking en stuurse gasten die reageren op de betweterige houding van Witteman, laten de EO coryfeeën de gasten uitspreken. Echter vliegt het vingertje van Andries wel eens door beeld. Maar alleen als hij praat, want Tijs biedt een voldoende tegenwicht.

 Nu keek ik twee afleveringen waarin de EO blijkbaar wat afwil van het vooroordeel van ‘Overtuigend evangeliseren’. Of wil men met Georgina Verbaan en het Halal meisje juist een breder publiek trekken? Gisteravond zat er een zeer innemende Jetty Mathurin, een Surinaamse cabaretiere die oprecht boos is over ons slavenverleden. Het werd, ook door dat Dirk Scheringa aan tafel zat, een prima programma. Eigenlijk niets op aan te merken.

Of moeten we concluderen dat door de bescheiden houding van beide heren in deze talkshow, duidelijk wordt dat de ego’s van hun voorgangers groter is dan de tafel waaraan ze zitten?
Kijk, ook bij de publieke zender gaat het om de kijkcijfers. En dat zit wel goed. Hoorde ik iemand klagen?