Gefeliciteerd, U heeft een slaapplek in Utrecht

"Laat het me dan vrijdag weten, ik ben nu mensen aan het afpoeieren", meldde de huisjesmelker uit het Utrechtse dorpje. Als een volleerd aandelenbezitter te midden van crashende markten, wankelde ik tussen hoop en zekerheid.

Immers, ik had een contract in huis. 20m2 en dat voor €350,- p.m. Maar dan moest ik mij via via inschrijven bij de gemeente en stond er een oud kantorencomplex te wachten op een half industrieterrein. En kom op, een Jumbo supermarkt op 2 minuten lopen mag nooit de reden zijn om een woning te betrekken. Ik ben dus op huizen kamerjacht te Utrecht e.o. en heb me in bochten moeten wringen.

Ik wilde niet op 30 minuten van de stad wonen. Blijkbaar hielp de enthousiaste aanpassing in mijn kamernet.nl tekst, want prompt verschenen er twee uitnodigingen om een kamer te bekijken in de mailbox.

Bij Erik kon ik overnachten zodat ik ‘s middags kamer één bekeek. In Kanaleneiland, goede kant. Moet gezegd worden, alleen weet ik (nog) niet waarom. Een dame van Marokkaanse komaf, mijn leeftijd, (maar dan wel twee kinderen) leidt me rond. Een grote kamer van 23m2 staat me te wachten, een kleine badkamer (zeg gerust badkast) en een kleine hostel-look-a-like keuken. Een eventuele huisgenoot wacht op me. Wetende dat ik vanavond naar kamer twee ga, blijf ik cynisisch over de kleine gebreken die er zijn. Helaas moet ik hier voor minimaal een jaar zitten, maar ik geef groen licht: ik wil deze kamer. Wat nog niet betekent dat ik hem heb.

Kamer twee (tevens Kanaleneiland, goede kant) bezoek ik na het eten met de tram, die verdraaid dichtbij is en je binen 6 minuten downtown brengt, een aardige jongen/man mailde me en ik heb (naar ik dacht) een persoonlijke afspraak om 20.45 uur. In een grote flat sta ik bij de lift te wachten met een Viatnamees en een leuk meisje uit Twente. Met accent en een goede baan, vertelt ze. De oud-studente uit Groningen is even verbaasd dat er nog twee kanshebbers bestaan. De Viëtnamees zegt niets, omdat hij geen Nederlands praat. De meneer boven is amicaal geïnteresseerd (later lijkt het dat de Limburger in zijn PDA alle agenda’s van zijn huurders opslaat) en ik laat voorzichtig merken dat we niet wisten dat we met drie man hier zouden staan. De kamer is niet naar wens van meisje J. De Vietnamees zegt niets en ik schrik van het lelijke inbouwbed (1 persoons) en de tv meubel van MDF.

"Kijk er zit een flatscreen in" grapt de verhuurder die naar de weggemoffelde tv wijst. De gebruikelijke vragen over de omgeving, het schoonmaken en de huisdieren worden gesteld en de Limburger maakt en lolletje over de kat die er in deze kamer opeens bleek te zijn. Ik staar naar het oerlelijke behang, in Leen Bakker repen en de plinten die de bewoner tegen de wand heeft getimmerd in Renaissance stijl.

"Ja ik wil!", zeg ik maar. De dubbele glazen en het echte parket van deze 30m2 kamer op 6 hoog geven de doorslag. Al kan ik er pas in september in. De Vietnamees wil ook. Met de praatgrage J., die ook voetbalt en ieder weekend naar Twente gaat, lopen we naar de volgende flat. Toevallig heeft de meneer daar ook een kamer en als ik vraag hoe hij er zo bij komt, legt hij uit dat zijn werk bestond uit onroerend goed en zijn baan bij de bank hiervoor heeft opgezegd. Hij heeft zo’n 40 huurders.

Als we afscheid nemen, heeft J. zo goed als zeker de kamer in de laatste flat. De bewoners zoeken een meisje en J. maakte met haar vlotte babbel een goede indruk. De pandjesmagnaat lijkt ook onder de indruk, maar we hebben pas binnen 24 uur zekerheid. Voor hem leg ik in het Engels aan de Aziaat uit dat hij even een mailtje moet sturen.
Met J. wissel ik nummers uit.

Onderweg naar Erik krijg ik een sms: ik heb huis één. Op Erik’s PC mail ik, zoals afgesproken, de Limburgse huisjesmelker zodat hij zwart op wit staan heeft: ‘Ik wil’. Het dorpje-met-de-Jumbo mail ik maar direct af. Toeslaan dan maar.

Mijn gedachten rollen heen en weer, want: Het moedertje moet ik warm houden, ze vraagt geen belachelijke contractkosten, maar ik zit er dan wel een jaar aan vast. Bij de Limbo, kan ik met een maand er tussen opzeggen en betaal ik per maand iets meer. Ik kies voor de Limbo, maar kiest hij ook voor mij?

De Limbo mailt: Na wikken en wegen is de keuze helaas op iemand anders gevallen. Het is altijd lastig om mensen teleur te stellen. Maar ik begreep dat jij ook al een optie op een andere kamer had. Judith heeft de kamer in de andere flat wel gekregen, leuk voor haar. Vind je ook niet??
Wát?!

Dat van die optie op kamer een heeft Mr. L. niet van mij. Ik bel nieuwsgierig met J.
"Zeg ik hoor dit en heb jij tussen neus en lippen…?" Want het is natuurlijk een belachelijke reden, meen ik. Nou biecht J. oprecht op: "hij had zijn keuze al gemaakt hoor, hij vond het voor de Vietnamees zo zielig dat die heeft het gekregen. En die Douwe had toch wel een vlotte babbel…"

Na twee dagen klussen en verhuizen zit ik dus in Utrecht. In Kanaleneiland, goede kant.
Ik tel mijn zegeningen.

P.s.
- Ben er een weekje niet i.v.m. met werk,
- De Ikea is op 5 minuten lopen van mijn huis,
- Ik woon boven de LIDL,
- Er is een Jumbo op 5 minuten fietsen,
- Er staan enkele schotels op het oosten gericht,
- En volgens mij zag ik afgelopen nacht een vliegend tapijt.