Themaweek: Bitter

"Hij greep me bij m’n keel en ik dacht: ‘De Heer is nabij’ !"

Een poging tot bijpraten vanuit een smaakvol perspectief.
Op een basisschool in Vianen, arriveert nu al drie weken een bijzonder paar. Een Friese invalleerkracht in de kracht van zijn leven en een 38 jarige stagiair, die de verkorte Pabo doet. En nog wat praktijkcompetenties moet binnen halen, net na de zomervakantie. Blijkbaar alle reden om eens een goed verhaal neer te zetten……..

De vrouwelijke collega’s, die allemaal geboren zijn in 1980, willen alles van me weten. Nu weet ik dat vele Pabo dames al op de opleiding zijn uitgehuwelijkt of uit bittere noodzaak zich reeds hebben vastgeklemd aan die jongen met die stoere blik. Die dan wel weer alleen op de dansvloer stond in de polderdisco. Ik weet wat de dames willen horen maar zweeg over feit van samenwonen, verliefdheid en/ of andere wilde plannen waar van je zelf ook zal op kijken.

Gut, het zijn lieve dames. Ik heb het wel eens burgerlijker getroffen. Maar de schoolleidster spant de kroon: De immer vrolijke en sportieve 45 plusser glimlacht en toont immer compassie. Ik wil haar wel zoenen! Omdat het zo’n goed mens is. De stagiair krijgt veel ruimte van me om zijn stage alsnog voldoende te doen eindigen, ik geniet van de begeleidersrol. Tot zover het vrolijke gedeelte.
Want iedere dag, nu ga ik mijn vierde week in van 5 dagen werken verhuis ik van probleemwijk naar probleemwijk.

Praten ze hier in Kanaleneiland Marokkaans, daar Vianees. Worden hier winkelkarren de plomp in geduwd, daar worden fikkies op straat gestookt. En overal is de Ramadan.
Het publiek is laag sociaal in de omgang en in taalgebruik. En ze motten je niet. Gelukkig heb ik een ‘over mijn lijk’ houding en doet het me echt niets als de moddervette kindjes met even vet haar dat tot diep in de nek opkrult roepen dat je niet de baas mag zijn.

En lach je en klets je diplomatiek als je beschuldigd wordt van het gooien van pennen en het niet naar de WC laten gaan van kinderen. En ben je verwonderd dat je dit gaat uitleggen aan een moeder die net de tot friettent omgebouwde SRV wagen aan de kant heeft gezet om op school verhaal te halen.
De stagiair en ik evalueren elke dag en door de sympathieke schoolleidster (in opleiding, dat bleek later) worden we beetje bij beetje bijgepraat over de soms zo bittere omstandigheden van deze kids. Hardliners als ouders, die de kroost verplicht laat meedoen aan het vastenfeest, familieleden met een crimineel heden. Of gewoon zwakke moedertjes die je moet behandelen als of het je kind was. En waarbij ik me afvraag waarom deze mensen geen rugzakgelden ontvangen voor de situatie waarin het kind opgroeit. Is de subsidie voor kids met een beperking alleen binnen te halen door slimme, geslepen ouders?

Met mijn opdracht: ‘consequent blijven’ was ik alsnog verrast toen er op een vrijdagmiddag een gedrongen mannetje afstormde op mijn stagiair. En een heel stripboek aan scheldwoorden en verwensingen, in het bijzijn van zo’n 17 kinderen, de arme man toe wierp.

Zoonlief was niet zo aardig en was blijkbaar van zijn plek op de gang naar huis gelopen. En wederom een theorie bij moe was komen ophangen. De man in gemeente outfit, stormde daarna op mij af toen de patatbakster op de deurdrempel schreeuwde dat ik de hoofdmeester was. Hij greep me bij m’n keel en ik dacht: ‘De Heer is nabij’. Want ik bleef rustig en kalm alsof me niets kon gebeuren. Het kan ook zijn dat kerel van de plantsoendienst een lamme arm kreeg, daar hij niet zo groot was en snel weer los liet. Geheel rustig liep ik, al mee verend in de dreigementen van de Vianees, naar de gang waar ik mijn helddin met kort rokje geschrokken aan de telefoon zag hangen. Voordat ze 112 kon bellen, liep ze al op ons drieën af.

De beste man hield blijkbaar van honden want daar vergeleek hij me mee. Voorzichtig liep ik terug naar de klas om te kijken hoe de onthutste stagiar erbij stond. En de kinderen, waarvan enkele naar de wc gehold waren. In tamelijke rust is die les geëindigd. De nasleep was hectischer. Schorsingen, bestuurlijk overleg, leerplicht ambtenaar inschakelen en bij de politie aanschuiven zijn enkele bijkomende verschijnselen als twee volwassen mensen een school binnen komen en openlijk geweld plegen met daarbij zich duidelijk schuldig maken aan bedreiging.

Het is vervelend dat ik het druk heb. Anders had ik nog wel willen excelleren. Deze vorm van hufterigheid geeft maar weer eens aan dat maatschappij rotte kanten bevat. Was ik een ambulancemedewerker en waren er maar geen kinderen bij, dan had ik nu vast een blauw oog.
Het is bitter voor de pa dat hij bekende is van sterke arm. De politie heeft de aangifte in behandeling genomen.
p.s. het E-woord staat voor ‘Eindelijk’. Later deze week meer.