Acht weken een ochtendhumeur

Helaas! Terwijl je ’s ochtends smerend jouw broodbakje vult, hekel je alvast de chagrijnige tramreizigers en de negen tot vijf mentaliteit van je collega’s tijdens de koffiepauze. “Ben ik dan de enige die werkt om te leven in plaats van andersom?” Ik vraag het me af, als 27 jarige jongen die geniet van het leven. En dus elke ochtend de wrange voorspelling van de kille werkwereld moet trotseren. 

Achter me liggen mijn reisherinneringen. En de honger blijft, ook al ben ik nu honk vast. Ambitie vraagt geduld. Gelukkig lag er op mijn nachtplank het boek ‘Sahara’ van Michael Palin die onder andere eerder de Himalaya al beklom. De voormalig Monthy Pyton komiek schrijft tijdloos. En betovert mijn avond  met het Afrika van zandstormen, muntthee en kamelenstampot. 

Waarin de Brit onbekende bekenden laat opvoeren en nooit vergeet te weinig van de omgeving te vertellen. Als een Klaas Vaak sprankelt het woestijnzand van de Sahara in mijn slaap. Palin weet namelijk te vertellen dat de bevolking even mooi en krachtig is als de natuur waar in ze leeft. Mopti, Tobruk en Agadez. Zwijmelend als een slaaplied. 

De bedoeïenen dwalen lang door in de nacht.
Na twee maanden las ik het uit. Acht weken lang een ochtendhumeur.