Bezinnen, dat doe je in de skilift

Nu heb ik een tijdje niet gepost.
Q: Voel ik nu drang op te schrijven?
A: Ja
Q: Heb ik nu last van blogstress?
A: Nee

Toch maar even een omschrijving van dat gene wat er, gemaklijkheidshalve, door me heen gaat. De omstandigheden laten zich beschrijven als: zittend op de witte IKEA bank in Utrecht (met licht rode wijnvlakken na het Ald en Nee feest), met een Jägermeister en droge worst voor me.

Pauw en Witteman sieren het platte beeldscherm. Morgen begint voor het eerst een heuze, echte werkweek als sportdocent. En ik heb net een week vakantie in Tsjechië achter de rug. En wellicht onder invloed van het jachtdrankje mijmer ik in me zelf, over de stand van zaken. Privé dus. Ik geef een onvoldoende. En dat komt door de wintersportvakantie. Opnieuw brengt een weekje buiten Nederland me in verlegenheid.

Nadat ik vorig jaar (eind februari ) na een weekje ouderwets backpacken in Estland en Finland het besluit nam dat het werken in het onderwijs mijn avontuurlijke inslag op een dood spoor bracht, kom ik opnieuw in bijna tragisch emotionele sferen terecht. Terwijl ik inmiddels de zaken op orde heb, een felbegeerde sporthal als dagelijks kantoor en een resultatenlijst bij journalistiek die ‘op zich prima is', voel ik me niet op het niveau waar de meeste naasten me van kennen.

Terug naar die sneeuwomgeving. Vanaf augustus heb ik in een wervelwind van nieuwe mensen ontmoet. Nieuwe kansen aangegrepen en geprobeerd zoveel mogelijk resultaat te boeken. En ach, dat is best gelukt. Toch vind ik dat ik in het noorden des lands gemakkelijker werk dan hier in de Randstad. Afspraak is afspraak is een gewoon goed in, zeg, Friesland.

Het is hier in het midden van het land een bijzonderheid. Een gevolg is dat ik in levende lijve naar een loonverstrekker moet gaan om toch eens echt duidelijk te maken dat ik na twee maanden geen geld op mijn rekening, daar toch echt recht op heb. Had ik mijn huursituatie al beschreven?  Ja. En daar ga ik over nadenken.

Tot de kerstvakantie bleek het zo druk, dat ik weinig tijd had voor mezelf. Ach, dat zou wel weer in de kerstvakantie komen dacht ik. Maar op de weg naar de Tsjechische sneeuwpiste ontwikkelde zich vanzelf een filmpje van de ‘stand van zaken’. Vast ook gevoed door de onontkoombare vrijbuitertsverhalen en het harde en vele lachen elke minuut van het samenzijn van de zes gabbers. En dan was er telkens de zes à zeven minuten in de stoeltjeslift. Een meditatief moment werd het, met muziek van Queen op mijn telefoon. De sneeuwrijke omgeving bleek een onderdompeling te zijn, een afsluiting,

Beelden van kinderen met grote monden, verhalen over ouders, verhoren bij politieagenten, weinig ambitieuze collega’s kwamen boven op de weg naar de bergtop. Niet dat ik het wilde, het gebeurde gewoon. Vakantie is dus ontzettend belangrijk, al ben je nog met je kop bij het werk. Ik voel me gesterkt om snel uit het onderwijs te geraken en om mijn brood minder confessioneel te verdienen.

De ritjes in de skilift, zo’n 8 keer per dag, brachten mijn gedachten naar de ellende die de maatschappij van vandaag biedt aan docenten. De ‘helden van Nederland’. Maar ik haak af, egoïstisch als ik ben. Ik wil ter zijne tijd af van het gedoe. En dat brengt een grote glimlach op mijn gezicht, tijdens de afdaling naar het dorp bij het Tsjechische meer.