Gaydar

Deze week zette ik mijn vouwfiets neer op een klein schoolplein. Het plein lag in een klein dorp, dicht bij een rivier. Ik had net een flinke reis afgelegd; het waaide hard; de weg van bushalte (waar ik uitstapte) naar gehucht lang; er kwam regen uit de hemelsluizen.

Soms kom ik nog ergens, omdat ik de regelneven van het onderwijs daar de kans voor geef. Als er een docent met bevoegdheid gym nodig is; regelen ze me. Deze druilerige ochtend was ik in een dorp met fruitbomen, lage boerderijen en een rivierdijk. De schoolklassen worden gevuld met kleine aantallen.
Mijn ontvangst werd gedaan door een directeur met een slecht gebit, van middelbare leeftijd en guitige ogen die me schuin aankeken. Een vreemd gevoel kwam bij me op. Van onderbuik naar hersenhelft. Niet een van opwinding, geen een van verrassing, niet een van verbazing. En terwijl mijn natte haren droog drupten op de vloer en ik mijn retro bloemetjesshirt presenteerde van onder mijn legerjas wist ik het: Ik heb een homoradar. De meneer is er één!

Toen ik rond negen uur een praktisch IT-vraagje had, sprak de schoolleider dat ‘ie helemaal niets van het
gebeuren afwist’ en weer onderdrukte hij een knipoog. Hij belde iemand, speciaal voor mij, die er wel verstand van had. Lang keek hij me aan toen ik belde, zodat ik ontdekte dat de meneer zijn haar verfde.
Na de koffie, na de reken- en gymles, voor het weggaan op het middaguur vertrouwde hij me lijzig toe: "Je hebt nog lang in Friesland gewoond".

Getuige mijn cv, die de directeur online checkte via het invalsysteem. Terwijl ik aan het lesgeven was. Dat vertelde hij, toen ik de jas aan deed en vast verbaasd heb gekeken. Maar die verbazing had te maken met mijn gaydar; die heb ik blijkbaar.