Aanklacht tegen de agenda

Afgelopen zaterdagavond hield ik een bescheiden feestje. Ik was jarig en omdat ik het druk had besloot ik de meest logische mensen uit te nodigen.

Maar dat deed ik wel anderhalve week van te voren. Ik besloot de mail als volgt:
"P.s. Ik weet dat het spontaan is, maar daar houd ik wel van." Ik vermoedde bij een aantal geadresseerden een volle agenda, zo’n negen dagen voor de fuif.

Laat ik voorop stellen dat mijn zaterdagavond bijzonder gezellig was, er zijn twee kratjes Jupiler door gegaan en een niet nader te noemen aantal flessen rosé. Maar in de afmeldmailtjes en -sms’jes bleek dat zo’n planner toch maar flink lastig kan doen en roemde mijn vrijheid dat ik flexibel ben om mijn leven niet te veel te laten leiden door een zakboekje met data.

En ik dacht even terug aan de Australië-lessen. Waarin Ozzies geen horloges dragen en het liefst ongevraagd bij buren of andere kennissen langs lopen om een vorkje van de barbie te prikken.  Nee, Ik leef niet Down Under, maar ik houd me wel vast aan enkele van de idelaen. Ik klaag de agenda aan en vraag me af waarom die pünktlichkeit zo in onze natuur zit.
Heeft het met die Nederlandse molens te maken waarvan wij het spreekwoord "Wie het eerst komt, die het eerst maalt…" van leenden? Om als eerste aan de beurt te zijn moet je vroeg vertrekken? Drie stappen vooruit denken loont dan, zeker.

Ik predik vertrouwen. Het komt heus wel goed. Stom toevallig was het aantal ex-Australiërgangers wel erg hoog in mijn retro-toko in Kanaleneiland.