Sabine

"Hé, Douwe!"
"Sabine?"
"Ja!"

Stom toevallig weet ik direct de naam van de dame met het koffiebruine gelaat en vrolijke donkere krullen. Een gezicht uit een ver verleden. Ze zit op de oudoranje stoelen van de NS. Een jochie van ongeveer drie jaar, zit tegenover haar. Een plastic fiets zit geklemd tussen het bagagerek en het plafond van de intercity.

"Ik meende je te herkennen toen je opstond."

We arriveren in de hoofdstad van Friesland. Sabine ken ik van Australië, mijn eerste reis. En hardop denkend kletsen we, terwijl we de trein uit stappen. "Het was met kerst in 1999, hè? We zaten toen in de Blue Mountains, vlakbij Sydney. We aten daar toen voor het eerst garlic bread uit de oven en deden kaartspelletjes." Ik maakte schoon in het huisje waar we beide zaten. We vierden er kerst, ver weg van huis. Ik weet zelfs haar e-mailadres nog, denk ik.

"Antoine, wel hier blijven. Ik wil je kunnen zien." Het jongetje fiets op zijn plastic ros over het platform.
"Ja, ik wilde wel graag opnieuw naar Australië. Maar ik woon in Rotterdam en moet dan eerst geld opzij leggen. De vaste lasten gaan wel door, hè? En ik heb een kindje…."
"Tja, acht jaar geleden, bijna negen."

We wisselen e-mailadressen uit en begin voorzichtig haar adres op te lepelen.
"Stom he, ik weet het nog"