Hoogstvermakelijk.
Komrij in de NRC (afgelopen zaterdag):
Het literaire wereldje als dieren:
- Uitgevers als buideldieren (hoe diep kan je tasten?),
- Dichters als zwanen of nachtegalen (sierlijk maar niet altijd buitengewoon schoon),
- Auteurs die kwekken, kwaken, sissen, keffen en dus ook tjilpen (ik voeg toe: loeien als koeien die gemolken moeten worden, koeren na een zonnige recensie, trompetteren als een gevecht in de kraal).
Ik heb niets met het gedoe rond de boekenweek. De belangrijkdoenerij op zo’n spektakel als het boekenbal. Gezien na de berichtgeving, niet geheel objectief natuurlijk, via de societypagina’s en de boulevardachtige newsitems. Van de hanengevechten tussen A.F.Th en die gast met de krullen en de bril, waarvan ik de naam even niet weet omdat ik het ook niet belangrijk acht. Het literaire wereldje als dierentuin is een verfrissende vergelijking, om zodoende deze hotemetoten terug op aarde te brengen.
Komrij beschrijft de heisa over het (commercieel aantrekkelijke) baantje als dichter des vaderlands. Dit gaat over geldwolven in schaapskleren. Over waardering buiten je zelf willen vinden.
U2 tourde begin jaren ’90 met de Zoo TV Tour. Een kritische knipoog naar de mediamaatschappij, de oppervlakkigheid en het individualisme. Over mensen die zich als dieren gedragen, tegen een showdekor van bungelende Trabanten tussen een mega TV-scherm. Pas later viel het kwartje bij fans en recensisten en werd deze aanpak waarin de mens vergeleken werd met een dier in een dierentuin als een mijlpaal gezien in live popshows. Welcome to the Urban Zoo.
Ik durf de aanpak van de Ieren met gemak te vergelijken met het segment van de alcohol smijtende auteurs op een boekenbal, die als doel in zichzelf hebben middels muziek en literatuur de burger en zich zelfkritisch te benaderen. Juist door je manieren raak je vervreemd van het dierenrijk. Kees uit Urk haalde ik al aan, hij gaat tot de kern. Juist moet je je boven de natuur staan, weg van de neanderthaler trekjes zoals deze week in Duitsland. C.S. Lewis schreef hier in de jaren rond de Tweede Wereld Oorlog al over in ‘De afschaffing van de mens’.
De domteurs in onze urban zoo, geven het goede voorbeeld:
Komrij in de NRC (afgelopen zaterdag):
Het literaire wereldje als dieren:
- Uitgevers als buideldieren (hoe diep kan je tasten?),
- Dichters als zwanen of nachtegalen (sierlijk maar niet altijd buitengewoon schoon),
- Auteurs die kwekken, kwaken, sissen, keffen en dus ook tjilpen (ik voeg toe: loeien als koeien die gemolken moeten worden, koeren na een zonnige recensie, trompetteren als een gevecht in de kraal).
Komrij beschrijft de heisa over het (commercieel aantrekkelijke) baantje als dichter des vaderlands. Dit gaat over geldwolven in schaapskleren. Over waardering buiten je zelf willen vinden.
U2 tourde begin jaren ’90 met de Zoo TV Tour. Een kritische knipoog naar de mediamaatschappij, de oppervlakkigheid en het individualisme. Over mensen die zich als dieren gedragen, tegen een showdekor van bungelende Trabanten tussen een mega TV-scherm. Pas later viel het kwartje bij fans en recensisten en werd deze aanpak waarin de mens vergeleken werd met een dier in een dierentuin als een mijlpaal gezien in live popshows. Welcome to the Urban Zoo.
Ik durf de aanpak van de Ieren met gemak te vergelijken met het segment van de alcohol smijtende auteurs op een boekenbal, die als doel in zichzelf hebben middels muziek en literatuur de burger en zich zelfkritisch te benaderen. Juist door je manieren raak je vervreemd van het dierenrijk. Kees uit Urk haalde ik al aan, hij gaat tot de kern. Juist moet je je boven de natuur staan, weg van de neanderthaler trekjes zoals deze week in Duitsland. C.S. Lewis schreef hier in de jaren rond de Tweede Wereld Oorlog al over in ‘De afschaffing van de mens’.
De domteurs in onze urban zoo, geven het goede voorbeeld:
Reacties
Een reactie posten