Kil klinisch systeemplafond

Een CBR hoort er nu eenmaal bij. Net als een kleuterschool in een dorp, een buurtsuper in de wijk een bushalte bij het station. Kaas haal je bij de kaasboer, haring bij de visboer en een rijbewijs bij het CBR. Zo een beetje.

Zonet haalde ik mijn examen ‘theorie personenauto’s’ in het pand van de CBR in Groningen. Een hele belevenis, een sociologisch interessant podium om te kijken hoe gehele families die ene kandidaat ondersteunen, door lijfelijk aanwezig te zijn. Of hoe rijinstructeurs op kandidaten inpraten. Zelf zat ik naast een gevalletje ‘meisje doet praktijkexamen met motiverende instructeur’.

De beste man heeft honderd en een gepraat over faalangst. Ik houd niet van dit soort locaties. Omdat ze er moeten zijn is het vast erg klinisch ingericht. Wit met systeemplafond. Met boos kijkende dames achter de koffie en achter het loket waar je de pasfoto en ID moet inleveren.

Ik wist het al, en trok vanochtend daarom mijn oudste kloffie aan. In de zaal met de drukknoppen is het idem. Kil klinisch systeemplafond, met enkel twee gekleurde wissellijsten van de IKEA waar de voorbeeld foto er nog inzit. Ook hier weer een dame, nu van boven de vijftig met lage Merkel-decolleté en een dikke monturenbril op. Ook weinig warmte, voor wat mij betreft.
Graag had ik met een verfspuit hier wat kleur ingeblazen.

Er slaagden trouwens bijzonder weinig kandidaten. "Moatte wy hjirre wér hinne…" volgens een teleurgestelde jongen die vast net over de grens kwam en ‘s ochtends vroeg vertok.

Een zevende deel slaagde wel, schatte de jongen waarmee ik terug fietste en ook zijn een-jaargeldige document haalde.