Leed bij de Ikea

Terwijl ik wat Zweedse gehaktballetjes door mijn mond laat gaan, fantaseer over de grote rieten lampen boven het eetgedeelte van het IKEA-restaurant, schuiven twee medewerkers van de meubelgigant twee kinderen aan een tafel. Aan de hele houding van de polodragende hulpjes merk je dat het geen primaire business is: kwijt geraakte kinderen troosten.

De dame schikt naast het jongetje, de heer staat een beetje op een been te balanceren en friebelt aan zijn medewerkerspass, die aan zijn riem zit. De twee hoogblonde kindjes hebben een ijsje gekregen en de vrouwelijke medewerker troost zacht: "Mama komt er zo aan." Het is een jongetje van ongeveer vijf en een meisje van zo’n drie jaar. Ondertussen horen we in de gehele IKEA:

"Attentie, [..] en [..]  zijn hun moeder kwijt. Ze zijn in het restaurant."

Ik pak mijn bakje groenten erbij en kijk naar de onschuldige kindjes die van het ijsje likken en vragend om hen heen kijken. Opeens heb ik last van een heftig medelijden. Het lijkt me het ergste dat er is, je moeder kwijtraken in een groot onbekend warenhuis. 

De iet wat corpulente heer staat naast het jongste kind en vraagt wat er gebeurd is. Nogmaals roept de stem op dat de kinderen in het restaurant zijn. "Mama liep heel hard", zegt het blonde meisje. Dan begint haar broertje tegenover haar te huilen. De IKEA-dame troost zachtjes met haar hand op zijn schouder. "Mama komt zo", en tegen de collega": "Zij blijft er rustig onder". Doelend op het meisje.
Het ziet er triest uit, dit gezelschap. En ik kan me boos afvragen waarom de moeder niet beter oplette. Kinderen zijn kinderen en kunnen zo alle kanten oplopen. Maar je begaat wel een blunder, en ik besluit af te wachten tot het moment ik het beeld van de moeder kan opvangen.

Daar komt een brildragende moeder aan, het blonde haar moet van de vader zijn: "Die zijn van mij.
"Ik dacht al toen ik de oproep hoorde, dat zal wel voor mij zijn." En dan tegen de kinderen: "Ik zág jullie wel, maar jullie liepen door."

Al met al duurde het voorval zo’n kwartier. Ik vind het een redelijk genante vertoning van moeders, ook al omdat er geen bedankje af kan naar de vriendelijke IKEA-hulpjes. Terwijl ze wegloopt: "goh, en jullie hebben een ijsje gekregen…"