Hand Of God | Niet meer hopen na Henry's hands

Eigenlijk kan ik het niet weten: de zwoele zomeravonden van het WK in 1986. Met de hand van Maradona, de confettieregen in Mexico Stad nadat Argentinië de wereldtitel pakte.

Of de bier en zuurkoollucht rondom het Olympisch Stadion in München in 1974. Het WK voetbal waarin een nieuwe trofee geïntroduceerd werd, waar Oost- tegen West-Duitsland speelde. Waar Prins Bernhard de finale bijwoonde tussen Nederland en West-Duitsland.

Bij het eerst genoemde WK was ik zes. Bij de opvoering in ’74, bestond ik niet.

Ik kan nog wel het afstandsschot van Wim Jonk in 1994 tegen de Saudies nog haarfijn herinneren. En de vaseline op de wenkbrauwen van de Boertjes tegen de Ieren in het snikhete USA.

Sinds Luis Medina Cantalejo in 2006 de knock-outwedstrijd tussen de Italianen en de Ozzies kappot floot en de Azurri zo ontzettend onverdiend het toernooi inhielp, heb ik de hoop opgegeven. Dat toen enkele dagen later in juni 2006 Nederland tegen Portugal in een kaartenregen het toernooi verliet, was al niet meer belangrijk: de sportiviteit had het verloren. De referees waren of, a: zwaar geknegt en vleugellam onder de vele regels die tijdens een eindronde zijn opgepoetst of b: beïnvloed door externe krachten.

Zo ook bij de play-off wedstrijd tussen Frankrijk en Ierland. Henry, speler van Frankrijk, speelde de bal met de hand, scoorde zodoende de belangrijke goal waardoor de Fransen wél vrijdag meeloten voor het nieuwe WK (volgende zomer in Zuid-Afrika) en de Ieren niet.

De lol is er af, ik hoop niet zo zeer op een mooie wereldkampioen. Het is allemaal wat vals. De beste man in het zwart had de handsbal niet gezien, vloot voor een doelpunt en stuurde Handige Henry naar Afrika.

Volgens de regels mag het niet, maar klopt het wel. Vraag de Spanjaarden eens naar de scheidsrechters tijdens het WK in 2002 (tegen de Zuid-Koreanen).

Vrijdag is de loting voor de poule indeling, de Ierse voetbalbond heeft hemel en aarde bewogen om de wedstrijd over te laten spelen, of om zelfs toch nog mee te loten in Kaapstad.
De FIFA kon dit niet doen, zo schept het een uitzondering waarop jaren nog teruggewezen wordt bij scheidsrechterlijke dwalingen. En in het verleden was er ook al een Russische grensrechter die een twijfelachtig doelpunt toekende (WK 1966) en de handsbal van Maradona (’86).

Foutjes horen er bij. Geloofwaardig zou de FIFA wel zijn, als het de Ieren had mee laten doen: de bond was ‘een grote meneer’ geweest als het een uitzondering had gemaakt. Ook een beetje stout zou zijn. Dan had ik nog gehoopt op een goed en eerlijk WK.