Rockdienst

Zondagavond was ik bij een rockdienst. Dat betekent: in een kerk, met rockmuziek. Nu ben ik geen regelmatig kerkbezoeker. Dus moest er een bijzonder aanleiding zijn, naast het feit dat er rockmuziek gespeeld werd.

"U2 rockdienst" stond er op een poster bij het copycentrum, waar ik de verkiezingsprogramma’s een week of drie geleden drukte. Toch maar opschrijven in de agenda. Afgelopen weekend fietste ik naar Hoogkerk.

Ik ben aandachtig volger van de muziek U2, ontdekte het in Australië en constateer dat het synchroon loopt met mijn leven (1980-…).

In "Elim’ lijkt het alsof je een klein poppodium betreedt. Er hangt wel een orgel boven het podiumpje, maar er zijn lampen, er hangt mist en er staan stoelen op een grote ‘dansvloer’. Het publiek is jong (dat verwachtte ik dan ook wel) maar ook oud. Oud is zeg maar 60/ 70+. Buiten bij de ingang staan de diensttijden: 9.30 en 19.00 uur. Zoals het hoort in een Gereformeerde gemeenschap. Tweemaal zondags. De ouden van dagen komen waarschijnlijk altijd om 19.00 uur.

Een speciale dominee werd ingevlogen (Anco Tol) omdat deze de opzet van de rockdienst voor Noord-Nederland bedacht en een coverband vond. De opzet is simpel en doeltreffend. Geen wissewasjes, maar opening, overdenking, slot (zegen) en ondertussen veel, alleen maar muziek van U2. De dienst kreeg de titel: Until The End Of The World. Omdat dit nummer, van de CD Achtung Baby, de dialoof tussen Judas en Jezus beschrijft in de Tuin van Getsemané. Net voor de kruisiging. Laten we eerlijk zijn: het is bijna Pasen.

Tijdens de dienst ben ik toeschouwer, en minder participant. Dus niet per se opstaan, klappen en je handen omhoog. Wel staan en meegenieten omdat de hele zaal het doet. En omdat de sfeer goed is. Voor wie minder ‘into the church’ is: Gereformeerden staan en zwaaien niet. Zowaar een unicum, deze zondagavond.

Dat wat Tol verkondingt, is bij mij bekend. Over hoe U2 (Bono) in het geloof staat. Recalcitrant, tegen de stroom in, energiek en standvastig. Mooi, om deze zaal te zien. Toetsenist Tjibbe Hoogstins komt uit Hoogkerk en speelt (voor het eerst) een thuiswedstrijd. Hoogkerk reageert enthousiast.
De boodschap van de avond is dat U2 in de liederen ‘de liefde’ voor rechtvaardigheid benoemd. Tegen armoede, tegen onnodig bloedvergieten, tegen lauwe gelovigen.

Amen.

Want is deze volle kerk (200 man?) niet het tegendeel van de leeglopende kerk in Nederland? Ik kom er niet wekelijks, maar deze activiteit is een opsteker voor de Gereformeerde in Hoogkerk. En ik denk terug aan mijn geboortedorp waar de kerkelijke beleving ten onder ging aan persoonlijke belangen, kleine linkse hobby’s als duurzaamheid en ecologie tegenover samenwerking, wantrouwen tegenover vertrouwen en kilte tegenover warmte.

Waar we politiek merken dat het geloof in de institutie terugloopt en respect voor het gezag verdwijnt, mogen we best kijken naar hoe we als leidinggevenden hier zelf schuld aan hebben. Immers, wie niet in zichzelf gelooft, wordt niet geloofd. U2 zet met de muziek alles net even in een ander daglicht, haalt je uit de comfort zone (zoals je wilt), en is eigenlijk de vertolker van de Evangelische boodschap van dat dat de God uit de Bijbel wil wonen bij de meest rampzaligen onder ons.
Dus: "Love, Rescue Me" (Rattle and Hum)

Op de terugweg bel ik met thuis. En besef dat ik gezegend ben met deze ouders, mijn leven en met mijn talenten. Hoe rampzalig vaak ook.