Nieuwsgierigheid

Het was een nieuwsgierig weekend. Zaterdag was er in Utrecht een CDA-congres waar opgeroepen werd om vanaf nu alleen integere bewindspersonen en volksvertegenwoordigers aan te wijzen. Dus: met de billen bloot. "Zeg op, of ik schiet!" 

Alleen het achterste van de tong wordt geëist. Het zwaarste hartzeer zou niet meer genoeg zijn, om toehoorders tevreden te stellen. Natuurlijk, de mensen achter de stropdas, op de pumps moeten gedurende hun nine-to-five business achter de spreekgestoeltes, in de bankjes, in hun pas de deux via de voorzitter helder spreken. Zonder last, en met een beetje ruggespraak. Geen gebrabbel graag, maar recht toe recht aan.

Ja hoor, ik ben daar ook voor, maar om nu een kruistocht te voeren om louter mensen te vinden die privé geen escapades op hun trackinglist hebben staan, lijkt zelf erg op een weinig integere procedure.

De hijgerige honger naar de schaduwkant van een ieder is zelf niet integer. Alsof we allemaal onschendbaar zijn, alsof we nooit feilbaar zijn. Alsof je elke dag in de spiegel moet kijken en een geweldig iemand moet zien. In de bijbel zijn dit de farizeeërs die elke schuinsmarcheerder aanklagen en waarin Jezus ook een vergelijking maakt over een splinter en een balk. De roep om ieders pietluttigheden maar op te biechten, is pervers en onhandig. Deze zelfbevlekking is een orgasme voor de angstige risicomijdende mens die nooit eens een deuk in een pakje boter tikken. Geheel typerend voor een slag mensen in ons land, die van achter het dubbelglas en de luxaflex afvraagt: "waar doet de buurman het van?"

Okay, je moet je macht niet verkrachten en je moet wel naar elkaar luisteren. In eerste naar je eigen moraal. Naar je kritische zelfkant. En anderen mogen je daar op wijzen. Maar omdat nu zo extreem van boven te doen, wijst op het failliet van de verantwoordelijke mens. En ik geloof dat de meeste lieden zich zelf nog wel tot de orde kunnen roepen.

Zondag bracht Wikileaks een aantal documenten met pikante opmerkingen en visies van de Amerikaanse regering. Zo zou de Iraanse president Ahmadinejad een Hitler zijn en de Franse president Sarkozy: lichtgeraakt, die reageert op een persoonlijke, autoritaire wijze.

Ja, èn?

Toch brengen diverse media de uitkomsten van Wikileaks. Zelf heb ik gekozen om de website niet te bezoeken, maar gerenommeerde mediakanalen tetteren het 'nieuws' de wereld in. Waarom?
De media als de New York Times kunnen nu zeggen dat de mensen zélf willen weten wat Wikileaks te vertellen hebben. Die ongebreidelde interesse leidt er toe dat Wikileaks niet zelfkritisch hoeft te zijn.

Beter zou zijn om je niet te druk te maken wat de Amerikaanse regering vindt van Merkel en hoe China Google tegenwerkt. Niet dat het niet erg is, maar wat is belangrijker? Beter zou zijn om je eerst eens druk te maken dat je je stoep sneeuwvrij maakt voor je bejaarde buurvrouw en dat je in het decembergeweld nog een beetje geld en/ of vooral aandacht hebt voor een medemens dichtbij die daar behoefte aan heeft.