Vuurkorven en de kerstessentie

Op een late avond, beter: het begin van een koude nacht, stonden ze er weer. Vuurkorven. Nu op een schoolplein in moderne randwijk van de stad Groningen. Vuurkorven zijn net als staantafels: ze brengen sfeer.

Of beter gezegd: het doét wat mensen, die vervolgens weer voor dat verfoeide woord sfeer zorgen. Staantafeltje op een BBQ-feestje, vuurkorfje aan tijdens winternacht: hoppa, je ziet de gevoelsthermometer stijgen.

Staantafels dwingen mensen tot, jawel, staan. Zittende feestjes zijn natuurlijk ook best ergerlijk. Op een of andere manier dwingen staantafels ook tot een ander soort gesprek, geen burgerlijke gesprekjes maar veel sterkere verhalen. Inderdaad: biertje er bij en je zelf niet al te serieus nemen. Als je het mij vraagt moet je de zitters op een feestje ook niet serieus nemen: die doen véél te serieus. Heerlijk, zo'n vluchtmogelijkheid met een staantafel. Afgelopen juni kreeg ik er maar liefst twee op mijn verjaardag, zelden was ik zo gelukkig!

Vuurkorven doen dat weer anders.
1. Ze ontwaken de kleine pyromaan in de mens,
2. Ze ontlokken de grotere verhalen uit de mens.

Het kan niet anders dat je in deze tijd van het jaar struikelt over zo'n korfje vol gloeiende, vlammend houtblokjes. Kerstmarkten en fairs te over. Ik, ook een kleine pyromaan,  heb er veel mee, zo'n vuurkorf. Soms even blazen, zodat het vuur weer oplaait, of er nog een blokje opleggen…
En als dan de zon achter de horizon zakt, de winterkou tot onder je kleren kruipt, kan de warmte van het vuur je nog een beetje verwarmen. Soms naast de (warme) Glühwein of de warme chocomel. Of de mensen, die dichtbij elkaar kropen en beginnen te vertellen. Zoals het ook gebeurt bij een kampvuur op een strand.

Vertellen, dat gebeurde ook op dat schoolplein, in de buitenwijk van Groningen. Met een collega keken we wat terug en ik begon na te denken. Over de kerstviering die ik net afsloot. Over de wilde kinderen op het witte plein gooiend met ballen en glijdend over de aangevroren sneeuw. Anderen die rustig spelen op een nieuw klimrek. "Dit herinneren ze dan later nog" zeggen we. De ouders die warme drankjes drinken, meesters en juffen ook, op dit onbegrijpelijk ijskoude tijdstip. De heldere hemel, vol met sterren.

We doen het te weinig, bedenk ik. Inzetten op die simpele randvoorwaarden. Zonder gekunstel. Gaan voor traditie. Zonder opsmuk. Essentieel kerstvieren. Dit is wat herinnerd wordt en ik krijg een déja vu. Een radio interview met de Randstedelijke nieuwe hoofdredacteur van Omrop Fryslân. Ter kennismaking ging hij terug naar z'n Friese geboortedorp en sprak, staande bij de kerk:

Dêr krystjûn, komt in jonkje oan. 9 jier, de sechde klasse hat twa-stimmich sjongen yn de tsjerke. Grutte krystbeam. Snie.  Boekje van WG van de Hulst ûnder de earm. Sinaasappel krigen. Hjirboppe stjêrrenloft. Dat wie it lokkichste momint fan myn libben. Alle fragen dy't ik hie koe ik beantwurdsje.

Totaal gelok. Dan wie dat it hiele libben.
 

[Daar, kerstavond komt een jongetje. 9 jaar, de zesde klas heeft net tweestemmig gezongen in de kerk. Grote kerstboom. Sneeuw. Boekje van WG van de Hulst onder de arm. Sinaasappel gekregen. Hierboven een sterrenhemel. Dat was het gelukkigste moment van mijn leven. Alle vragen die ik had kon ik beantwoorden. Totaal geluk. Dan was dat het hele leven.]