Die druktemakers

Soms komt het voor dat je niet weet waar je precies naar toe wilt. Dat je gewoon door gaat met je ding. En dat er een sluimerend gevoel is van onbehagen. Ik heb dat nu.

Dat je wel weet dat je iets kwíjt moet. Maar hoe? Met schrijven is het volgens mij zo dat als je het lastig vind om te beginnen, dat je dan gewoon begint. Geen twijfel, doen. En zo begin ik dit blogje.

Foto door Mishal Ibrahim op Unsplash

Twijfel is niet erg, het kan je immers aanzetten om ergens nét even langer over na te denken. Zogezegd is impulsiviteit dan het tegenovergestelde, immers: je denkt er dan helemaal niet over na. Je doet vooral. Nu begin ik ook weer te twijfelen: wat wilde ik kwijt? O ja.

De afgelopen tijd (lees: weken) ben ik twee stereotype druktemakers tegengekomen in mijn werksituaties. Beide man, beide zo net na de vijftig. En beide regelmatig met een partij zweetdruppels op het voorhoofd. Plus een manier van hardop praten om in confrontatie te gaan met de werkelijkheid. Dus geen overzicht, vergeetachtig, met een snelle pas, chaotisch, hardop vragen stellen, hardop zuchten, etc. Je kent het wel.

Foto door Lesly Juarez op Unsplash

En dan is het verdraaid lastig om als 'de rust zelve' vooral níét mee te gaan in die onrust. 

Wordt daar het karma even aangesproken?! Want persoonlijk zit ik in een heerlijke flow. Kan veel aan, behalve geleuter in de ruimte dat kant noch wal raakt. Dat er een beroep gedaan wordt op jou, als baken, nee vuurtoren, als sterke rots, in de woelige zeestorm.

 "God, waar ligt dit"
"Hoe zou dit ook alweer werken"

"Weet jij nog hoe dat ging? O, ik zie het al, toch? Nee, he?! "

"Maar, dit kán toch niet!"
"Moet je nou eens zien…."

"Ja, ik weet het.. ik om het euh……. ja, euh…. zo brengen"
"Nee, wacht…….."

 (geheel niet in een bepaalde volgorde)

Foto door Nikolas Noonan op Unsplash

Nu heb ik in januari op verschillende manieren stil gestaan bij de maatschappelijke beweging die je ook herkent als 'prestatiemaatschappij', de 'maatschappelijk druk' en de 'consumptiemaatschappij'. 

Gisteren nog binnen mijn werk in het onderwijs. De vraag was: "moeten scholen zich aanpassen aan de werktijd van de ouders?" Meningen verschillen daar vanzelfsprekend over. Uit onderzoek bleek dat ouders niet eens zo nodig hoeven te veranderen, verder is er in de Groninger situatie niet sprake van een probleem. De nuchtere inbrengers: dan moet je ook geen probleem zoeken. 

Toch werd er, door inbrengers van het thema, licht geprikkeld om een kleine beweging in gang te zetten. Immers: de maatschappij verandert! Alleen moet je je afvragen of je altijd maar mee moet doen in deze onrust.

Ik vind dat je niet moet vechten tegen de hoge golven van mateloosheid. Van liberale intenties, vrijheden van doen en denken en daarmee dat wat van jou is, de ander op te leggen. We vechten tegen de onrust ons jezelf, in een ander.

Een tree hoger, in het hoger onderwijs, protesteerden studenten. Tegen de bezuinigingen (Sorry guys!) maar ook, terecht, tegen de verpietering van de onderwijsinstellingen. Het niveau zou schrikbarend afbrokkelen. 

Al snel bleek, na discussie met verschillende mensen met weer verschillende inzichten, dat we dat zelf zo hebben gedaan. Als iedereen zo hoog moet uitstromen met een HAVO-diploma, en later een HBO- en UNI-diploma, terwijl niet iedereen dat kan, dan moét je wat. We leggen de lat dus te hoog.

Zo is er gekozen om het niveau maar wat bij te stellen. Naar onderen. Ook binnen het MBO. Waar het woord fraude hoorde bij bouwaannemers en eventueel bij pinpasjes en OV-chipkaarten,  hoort fraude inmiddels ook bij MBO- en HBO-instellingen. 

Foto door Kristopher Roller op Unsplash

Omdat iedereen wel met een diploma van school moet. In mijn eerste HBO-jaren werd een (reken) toets zo aangepast dat het aantal studenten dat slaagde fors toenam. Wat is er mis mee om gewoon eerlijk te zeggen dat iemand niet het niveau heeft? We willen graag iets zijn, dat we niet zijn.

Onrust, dus. Alles maar tegelijk willen. Aanspraak maken op de verworven rechten en de ander er mee lastig vallen. De bezwete mannen die ik tegenkwam hadden die sfeer van drie dingen tegelijk doen, geen keuzes maken (immers: dan moet je selecteren op belangrijkheid) en de ander betrekken in jouw probleem. Maar ook zonder die nodige twijfel, nee: zo moet het!

Een knappe jongen als je dan nog rustig blijft met die druktemakers. Lastig wordt het als het een meerdere is in jaren, in functie, in relatie. En zo was het. En zo blijft het, een strijd niet tegen de maatschappij, nee hoor. Een strijd tegen de onrust in de mensen. Nodig: een radicaal, onverschrokken, ja: hardcore, oproep om gewoon jezelf te zijn. Niets maakt je rustiger.