Sfeertje

Vanochtend lag ik in de tandartsstoel. Eigenlijk in die van de mondhygiëniste. Bij toeval, omdat ik mijn Nieuw-Zeelandse zusje even bracht, die een periodieke beurt had gepland. Ze was immers toch in de buurt.

De assistent praatte mij in de stoel: "je moet toch bijna weer, er is iemand uitgevallen en de mondhygiëniste kan nu ook wel."
Toe maar.

Mijn mondhygiëniste ken ik goed. Ze (A.) woont in mijn geboortedorp. Sterker nog: we zijn Faceboekvrienden. Mijn zusje bij de tandarts (kaakfoto's maken) ik bij A. ter controle.
Anderhalf jaar kreeg ik een uitbrander omdat ik nooit mijn tanden 'stokerde'. Ik kreeg na de beurt zoveel tandenstokers mee, dat ik er met Sinterklaas nog surprises van maak.

A. heeft in haar hok, naast de gebruikelijke anatomieplaten ook drie foto's van Nieuw-Zeeland. Want daar is ze ooit drie weken geweest. Er hangen-voor wie de plekken kent-: Milford Sound, Kaikoura en Pancake Rocks. En over Nieuw-Zeeland spreekt ze elk keer, terwijl ze mij controleert.
Zo ook vandaag weer.

"Wanneer gaat je zus weer terug?
Ik ben geen lefgozer...
Als ik weer zou gaan, dan zou ik het anders doen.
Zei ik onlangs nog tegen mijn vriend.
Meer genieten. Gewoon een dagje op het strand zitten."

Ik, met een blaaspijpje in mijn mond zie zuslief binnenkomen en weet dat er nu ook reacties op A. haar dagdroom terugkomen. En ondertussen duurt mijn controle beurt gezellig lang.

A.: "Het sfeertje, dat is het 'm eigenlijk. Jullie hele familie heeft wat met Australië en Nieuw-Zeeland toch? Ik begrijp dat wel. Het is gewoon dat sfeertje."

Inmiddels krijg ik complimenten over mijn hygiëne van mijn mond. Toch haalt A. nog wat tandsteen weg en boent ze mijn voortanden met een machinale borstel.
Ik vermoed dat ik binnen veertien dagen aan de rekening van A. kan zien dat ze weer spaart voor Nieuw-Zeeland.

Vanwege dat sfeertje.