De Sneekweek en de Gazastrook

Een van de grootste bedreigingen van onze tijd is niet de opwarming van de aarde, of het Ebolavirus. Nee: het idee van groepjes. Zoals de brandhaarden in Oekraïne, Palestina of Syrië maar ook dichterbij huis, op de Sneekweek. Intiemer zelfs: in mijn broekzak. Mijn smartphone deelt groepjes in met Whatsapp. 

Vanwaar die verontwaardiging over buitenlandse oorlogsgroepjes, als we er keihard zelf aan meedoen?

Er zijn overal groepjes. Groepjes ontstaan vanuit het gevoel ergens bij te willen horen. Én wie wil dat nou niet? Zelfs als je nergens bij wilt horen, ben je een groep: De Eenzamen. De jaarlijks terugkerende Gaypride is een tentoonspreiding van het idee van groepjes. Waarom anders varen er feestende mannen op een boot door de grachten van Amsterdam? Niet omdat ze een internationale sportprijs wonnen. Omdat deze homo's 1. trots zijn op hun biologische afwijking , 2. gay zijn en dus een minderheid en 3. erkend willen worden.

Overigens is pedofielenclub Martijn ook actief  als groepje. Wat als zij trots op een boot door onze hoofdstad varen voor een betere erkenning? Zo ver komt het niet, want dan zijn de ramen van ze al in gegooid.

Nu kom ik vaak op festivals, maar eind juli pas voor het eerst op de Zwarte Cross. Achteraf heb ik in de Achterhoek in het kader van mindfullness 18 keer hardop moeten herhalen: 'Hier word ik heel erg blij van!' En een paar dagen later op de Sneekweek, begreep ik ook waarom.

Alles wat goed is aan de Zwarte Cross, miste ik slechts binnen de week tijdens de vlootschouw in Sneek. Goed, mensen luisterden naar live muziek in de open lucht. Met een biertje in de hand. Wat fijn dat er zoveel verschillende mensen aanwezig zijn, dacht ik nog.

Vijftigplussers. Jongeren met langhaar- polo met opstaande kraag-bootschoenen. Bekenden van wie ik wist dat ze uit de omliggende dorpen kwamen. Snekers, die met de fiets aan de hand zich door de mensen menigte wurmden. En het was druk, er was live muziek van Jelle B. Op een groot plein stonden groepjes mensen aan statafels. Druk bewegende mensen kwamen met twee of drie drankjes terug van de bar. Het was die ene week in het jaar, maar er hing iets naars in de lucht.

Bij de snackbar op de hoek stonden jongeren met grote pupillen te stuiteren. Als oud horeca man herkende ik dat. Drugs. Toch groeten ze netjes de mensen met de fiets aan de hand. Maar die zeiden niets terug.

Toen ik het zelf probeerde, als BOB geheel nuchter overigens, ontstond er slechts een verschrikte reactie bij de ander. Naast mij stonden zeiljongens en meisje met geopende Helly Hansen regenjassen. Breeduit. Wat ik vreemd vond, want het was deze avond zo'n 20 graden.

De dorpse gezichten zag je druk zoekend naar bekenden. Zoals plattelanders dat doen. Je moet een iemand tegenkomen die je al kent. En ondertussen van onder de hoge tafel kwamen er uit kleine damestasjes beerenburg. Ach, overal was er drank. De fles ging langs de mensen die hoorden bij de tas. En de alcohol was bij een enkeling om 23:30 uur al flink binnengekomen.

Opeens was de statafel op het Sneker plein niet veel anders dan een muur in de Gazastrook. De Sneekweek beleef je in je groepje. Het plezier is: ondertussen naar andere groepjes kijken. Hoezo socialiseren met anderen als je je eigen drank hebt? Of stimulerende middelen. 

Het was niet fijn. Een vol plein, met een enthousiaste muzikant, maar de meute ging niet op in een, ja: Sneekweekgevoel? Ik fluisterde bij het teruglopen naar de auto nog tegen mijn stapmaatje: Ik ben benieuwd hoeveel mensen er opgepakt worden vannacht....
21, volgens de media de volgende ochtend. Vernielingen, wangedrag, drugsgebruik.

In de Waterpoortstad heb je blijkbaar iets groters nodig om het 'gezellig' te maken. Waarom werd er op de Zwarte Cross (vier dagen feest, met 185.000 mensen) niemand opgepakt? Ongeschreven basisregel van de Cross: waar je ook vandaan komt, je bent jezelf en je hoeft niet op een ander te lijken. Het is goed zo.
We zijn deze zomer boos over oorlogen elders op de wereld. Het uitmoorden van de Yezidi's, over de propagandaoorlog rond wie het BUK-rakketsysteem had. Over uitlokking tijdens een optocht door de Haagse Schilderswijk. We walgen van het idee dat groepen tegenover elkaar staan, maar werken er zelf keihard aan mee. Tijdens de Sneekweek, stonden we ook op één plein. Maar in je eigen club, om te kijken hoe anders de ander was. 

En ik doe er ook aan mee. Ik zit in acht Whatsappgroepjes, waarvan er drie geheim zijn. Dat kan heel praktisch zijn, zoals de voorbereiding van een huwelijk of verjaardagsfeest waarvan het lijdend voorwerp niets mag weten. Maar als je Whatsappgroep een eigen identiteit bevestigd, omdat die ene er wel en die er niet in mag, wakker je je eigen  oorlog aan. 

Op de Zwarte Cross hing een spandoek: 'Love, Peace & Brommers Kieken'. Misschien is dat het wel. We hebben een nieuwe hippieperiode nodig: We are one, but not the same.

Verrassing tijdens de Cross. Volendammers doen Led Zeppelin.