Hallo Gijsbert, ik vind je recensie stom

Eerste albumcover foto: Wikipedia

Popmedewerker van de Volkskrant, Gijsbert Kramer, lijkt gestoken door een wesp als hij nét na z'n 51ste verjaardag het nieuwe U2-album 'Songs of Innocence' hoort. Een beoordeling van 2/5 sterren is zijn reactie. Plus: "Het is een plaat gemaakt door mannen in een midlife-crisis". Zegt wie?!

De makkelijke weg om te reageren is die over de subjectiviteit van recensisten (heb je ooit van U2 gehouden, Kramer?) Maar dat is de gemakkelijke repliek en dus las ik de recensie zorgvuldig. En ik luisterde de plaat van U2 nog eens. En nog eens. Jij ook Gijsbert? Of had je een deadline?

Met Songs of Innocence (SOI) brengt U2 na vijf jaar weer een plaat uit, niet eerder was het tijdsbestek tussen twee platen zo groot. Net als een grote en trouwe fanschare, ging ik hier gebukt onder. Ik, fan sinds 1999, had ook die typische U2-albumhonger. En nu ligt daar SOI. En ook ik ben kritisch. Mijn klik met U2 is die vanaf de Best Of CD 1980-1990, die ik grijs draaide in de Australische wildernis. Toen in 2000 het album All that You Can't Leave Behind uitkwam, was ik ontredderd: is dit U2? Nu heb ik dat ook.

U2 speelt live SOI: Wikipedia

Voor even dan.

Waar haalt Kramer de twee sterren dan vandaan, denk je. Stevig onderbouwd is het verhaal niet echt. Of het moet zijn dat Kramer van mening is dat U2 inspiratie shopt bij punkbands uit de jaren '70, als The Clash, Joy Divison en The Ramones, maar daar niets van terughoort. Kramer basht de Ieren, zoals gezegd, zelfs met midlife-crisis.

Nu krijgt de muziek die je als 14, 15 jarige puber opdoet altijd een magische plek in je leven. Voor de tiener Gijsbert kan dat best Joy Divison en The Ramones zijn geweest. Dat U2 op SOI zich uitgesproken geïnspireerd weet door deze punkstroom in de jaren '70, geldt voor Gijsbert blijkbaar als rood vlees in een leeuwenkuil. Het U2-album zou jeugdige sprankeling missen. Alsof die punkjaren als een That '70s Show terug zijn. Nou, ik vertel het je: het wordt nooit meer zoals het was, Gijsbert! Ian Curtis is dood en That '70s Show is opgenomen in Hollywood.

Mannen in een midlife-crisis tonen compensatiegedrag. In zo'n 50'ers dilemma zijn waarden als kracht, vitaliteit en stoerheid geankerde begrippen, om je saaie leven van voorheen te verdoezelen. Nee Gijsbert, een midlife-crisis plaat is het niét. Die gaat over overcompenseren. Maar tekstschrijvers Bono en The Edge stellen zich kwetsbaar op en produceren een plaat met diezelfde nostalgische gevoelens die jezelf ooit opkrabbelde in een boekje over helden.

Vanwaar die woede?

Het slechtste album sinds Pop, noteert de Volkskrantjournalist. Vergat je niet dat Pop ook sterke nummers bracht: Wake Up Dead Man, Staring at the Sun (akoestisch vooral), eventueel Gone? SOI brengt ze ook, met Cedarwood Road en in zekere zin Iris (Hold Me Close). Every Breaking Wave is een echt U2-nummer. Niets mis mee.

Ik was ook ontredderd met All That You.... Het bracht vreemde, sinistere, moderne nummers en de drumcomputer was sinds het vorige album nog steeds aanwezig. En daar zaten ook wollige synths in. Maar was vernieuwend, goed en met U2-klassiekers als Walk On en de hit Beautiful Day.

Die grote hits brengt SOI volgens mij ook niet. Een nadeel, maar het album is volgens mij een grower. En is fris en relevant. Zonder überhippe interventies van dj's als Avicii. Tja, dan is het makkelijk schieten op de trage release, dankzij een handvol producers. Maar of de glans er daarmee af is? Het heeft (te) lang geduurd. Dat. Maar Songs of Innocence is even actueel en hip, zoals je wilt, als War en The Unforgettable Fire destijds.

Eerder maakte je appelmoes van Kensington- Rivals. Ook omdat er teveel 'hoe-hoe-hoe' koortjes inzaten. Zelfs de Ieren beticht je van te makkelijk meerstemmig melodrama. Is dat het dan? Dat je rond je 51ste juist niet die weeïge zanglijntjes wilt horen van een rockband?

Rebirth, twitter je nog smalend. Wellicht is dat het. Dat je in eigen midlife-crisis zit en je leven over een andere boeg wilt gooien. Gezellig en samen meezingen in een musical- of gospelkoor. Trek wat zwarts aan dan, want dat kleedt mooi af. En er dan herboren uitkomen.

Zo kan SOI juist een typische midlife-crisis remedie zijn. Spannend en fris, nadat je versleten paden bewandelde op festivals als Eurosonic/Noorderslag, Into The Great Wide Open en Lowlands.

Misschien is dit persoonlijk. Maar fuck dat: een recensie is juist subjectief.