2- Nienke | #DG40

In 2020 word ik 40. Als reislustige wereldburger en 'open' persoon ontmoette ik al veel mensen. Mijn goede voornemen dit jaar: een ontmoeting van veertig mensen die mijn leven tot nu maakten zoals het is! Voor mij een avontuur op zoek naar levenslust, goede bedoelingen en hoop. Ik ontmoette Nienke weer...

Nienke (1980) - herontmoeting 18 januari '20

Het was even tellen. Maar 2001. Dus negentien jaar later zien we elkaar weer na onze laatste ontmoeting. Een volwassen leeftijd. “Goh, terwijl de pabo een zwarte bladzijde is in mijn leven” zeg ik tegen oud-klasgenootje Nienke terwijl we nog maar net zitten in het Concerthuis in Groningen. We begonnen opgewekt. Nienke die de keuze voor de locatie beargumenteert met een plek die een beetje alternatief is. We drinken muntthee en cappuccino. En huisgemaakte cake.

We vinden het beide leuk om elkaar te zien. En al snel blijkt dat negentien jaar niet lang genoeg is om direct vertrouwd met elkaar te zijn. Of dat moet te maken hebben met het contact iets eerder. In de herfst van 2017. Toen ik van Nienke via Facebook een berichtje kreeg. Ze had mij gevonden en geschreven. Over haar gezin, over Australië, haar werk op de Vrije School en de omzwervingen die ze maakte alvorens met man en drie kinderen in een Gronings dorpje te belanden. Én dat ze ooit een oogje op mij had.

Nu spreken we honderduit. Dat de thuissituatie goed is, na een periode van wonen in Friesland en Duitsland. Maar dat het lastig is om ‘even af te spreken’ omdat er in de kroost autisme voorkomt. En dus de agenda en tijd heel geregeld moeten zijn. Maar we zitten hier, op deze zaterdagmiddag, heerlijk bij te praten.

“De gedachte van de Vrije School is dat als jij als leerkracht iets maakt, dat het dan werkelijkheid is voor de kinderen. Want jíj hebt het met liefde gemaakt.” Ik kende de (krijt)bordtekeningen van Nienke haar Instagrampagina. En ik weet dat ik bij volgende posts met nog meer waardering ga kijken.

Over haar periode in Duitsland, waarbij hun woning op dezelfde afstand lag ten opzichte van het werk in Groningen, als hun eerdere huis in Friesland. De wil om betaalbaar te wonen, met veel ruimte. En de wens om ‘iets anders te doen.’ Maar dat het op een gegeven moment ook voorbij was. Vanwege de lastige integratie.

Ik vertel over mijn keus om naar België te verhuizen. Mijn stappen op het podium. De teleurstelling over het onderwijs in Nederland. Over toekomstplannen. Over Nienke haar ultieme wens om ooit in Ierland een camping te beginnen.

En dat we daar over praatten, op de fiets naar de CHN in Leeuwarden. Zij vanuit Boksum, ik uit het buurdorp. Ierland, als redelijk afgebakende droom. In mijn laatste jaar zag ik Nienke niet meer. De eindstages startten en zij studeerde iets later af. Nu hoor ik dat ze in het laatste pabojaar een relatie kreeg met de vader van haar kinderen.

Wat is volgens jou waarheid, Nienke?
“Dat je opnieuw kan beginnen. Dat er kansen zijn om iets af te sluiten en je een nieuwe start kan maken” zegt ze en Nienke heeft daar ook persoonlijke voorbeelden bij. “Ik luister bij moeilijke momenten dan altijd een liedje uit de film Amélie. ‘Ah’, zeggen de kinderen dan. ‘Het aardbeienliedje’”.

Het was een goede middag. Eigenlijk precies zoals ik het mij had voorgesteld bij dit goede voornemen. Een fijn gesprek, zonder alléén terug te kijken. We staan midden in het leven. En er is nog zoveel te beleven en te vieren.

 Nienkes mooiste liedje: