4 - Dick | #DG40

In 2020 word ik 40. Als reislustige wereldburger en 'open' persoon ontmoette ik al veel mensen. Mijn goede voornemen dit jaar: een ontmoeting van veertig mensen die mijn leven tot nu maakten zoals het is! Voor mij een avontuur op zoek naar levenslust, goede bedoelingen en hoop. Ik ontmoette Dick weer...

Dick (1977) - herontmoeting 6 maart '20

Dick reageerde op mijn oproep en ik wist direct dat dit de reden was waarom ik deze challenge bedacht. Ik heb Dick als lid van FFJ Bernlef studentenvereniging in Groningen sinds 2006 of 2007 niet meer gezien. Gelukkig was er Hyves, en later Facebook. Maar elkaar écht gezien hebben de laatste jaren: nee… Maar nu, begin maart 2020, opnieuw een herontmoeting!

Wij werden beide in hetzelfde jaar lid van de club: studiejaar 2002-2003. Het grote succes (en de humor) van de Friese Kameleonfilm uit 2002 had een onuitstaanbare aantrekkingskracht.

Al werd ik voornamelijk lid vanwege de kaatssport. Bernlef kaatste iedere dinsdag in het stadspark van Groningen. Het was ook een dinsdagavond in (vermoedelijk) maart 2003 dat ik naar binnen liep in het gebouw aan de Tuinstraat.

“En jij stond achter de bar, weet ik nog. Met een modieuze bril” houd ik Dick voor. We zitten aan zijn keukentafel in Amersfoort. Een huis van de kerk. Want Dick is voorganger van de vrijgemaakte gereformeerd kerk aldaar. Sinds drie jaar. Ik ben nog geen kwartier binnen maar het gaat al over de Nashvilleverklaring. “Daar hebben we nadrukkelijk afstand van genomen” zegt Dick.

“Dat is niet bepaald gewoon toch?” vraag ik. “Voor een bijzonder gereformeerde gemeente?”
“Dat klopt, maar wij staan hier anders in” zegt de voorganger. We praten over de Westerkerk waar Dick nu al drie jaar voorganger van is, over mijn stand updingen en dat Dick het goed heeft gevolgd. En toch weer over homoseksualiteit en de kerk. Dat Dick onderzoek doet naar de interpretaties van vanuit de oorspronkelijke taal van de bijbel. Hij is nog niet klaar, maar wijzend naar zijn brontalenstudie zegt Dick dat gaydingen die de kerk beweerd heeft, met een korreltje zout moeten worden genomen.

“Dus het is mogelijk om als praktiserend homo een actieve rol in jullie kerk te vervullen?” houd ik Dick voor. “Bijna!” is de enthousiaste reactie, met één hand op het onderzoek. Dick heeft inmiddels een gezin. Een van de dochters ligt op de bank, zijn vrouw Martine komt binnen.

"Wow, dat kan er dus allemaal veranderen in zo'n veertien jaar tijd" zie ik mijzelf denken. Voordat we het homothema nog één keer aansnijden.

"Mensen die zeggen dat je niet naar mensen mag kijken maar naar God, moet je wantrouwen." En daarmee vertrouw ik Dick.

Wat is volgens jou waarheid, Dick?
"Een persoon: Jezus. Hij is tegelijk een goedheid, een persoon en de wereld." En we zitten er direct goed in. Overigens geloof ik dat Jezus als persoon op aarde rond liep. Te veel aanwijzingen die daar naar wijzen. "Er zijn meer bronnen voor het bestaan van Jezus dan dat van Julius Caesar" zegt Dick. Goed, daar zijn we het over eens.

- "Maar waarheid en werkelijkheid. Dat is nogal een verschil, kijk maar naar hoeveel mensen niet geloven."
Dick: "Iedereen heeft een eigen werkelijkheid. En dat is zoals het is. Iedereen is een andere kleur van de regenboog. Hier is geen gezamenlijk volmaakt zijn. Omdat die verbinding-in-alle-imperfectie júist het verschil in ieders leven maakt." Ik luister en fakkel niets af. Volgens mij ben ik na (bijna) 40 jaar niet een persoon die vooraf roept dat iets belachelijk is. Dick vervolgt: "Samen vormen al die kleuren éen helder (wit) licht: God. De mens is een evenbeeld van God, maar sinds de zondeval is de mens te vinden in verschillende kleuren."

- "Maar wat is, naast waarheid en werkelijkheid: waarachtigheid?" 
Dick: "Waarachtigheid is zoeken naar waarheid, met een open vizier om alle waarheden te zien. Mensen handelen naar een waarheid. Willingness, verlangen."

- "Dus het zit in de actie?"
Dick: "Ja. Maar accepteer ook dat de wereld waarin we leven een gebroken wereld is, met scherven. Al die scherven samen vormen het Goddelijke. Dick noemt een verhaal uit een concentratiekamp, over de wreedheid van de mens en het op het oog gemis van een goddelijke macht. Het ontroert.
Dick: "Psalm 139:  U hebt mij wondermooi gemaakt."

En daar vinden we elkaar. Ik geloof ook in de goedheid van de mens. "Maar" zeg ik tegen Dick: "Ik heb bewust afscheid genomen van mensen in mijn leven. Ik trok strepen. Vooral om niet mijn energie, enthousiasme en levenslust te verliezen in die, die vast wilden houden aan angst. Aan wantrouwen en controle."

"Ja" zegt hij. "En daar is God. Bij de scherven."

We belanden op de bank. En de luxe CD-giftset gaat open. Achtung Baby van U2, uit 2011. Twintig jaar na het verschijnen van het - voor de Ierse band -  alles veranderende album. De plaat gaat op.

Met haarscherp geluid uit oude boxen. Een keuze van een liefhebber. Dit is de Dick die ik kende. We deelden ooit versies van U2-songs op cd-roms. Weet u nog! Ik noem de documentaire 'From The Sky Down' over het herpakken van de band in Berlijn. Wanneer alles tegenzit. En dan, al spelend, al prutsend komen opeens de akkoorden: Amin - D - F - G -. En ontstaat daar U2's klassieker One. De redding van de band. "We're one, but we're not the same"

We luisteren naar het bedrog van Judas in 'Untill The End Of The World. En stappen daarna in de auto. Naar de werkplek van Dick. De kerk. Ik krijg een korte rondleiding. En ga daarna door. Met nieuwe inspiratie om (nieuwe) mensen te ontmoeten.

Ja, dit is wat ik wilde in deze uitdaging om veertig mensen te ontmoeten.

Dicks mooiste liedje: