6 - Joukje | #DG40

In 2020 word ik 40. Als reislustige wereldburger en 'open' persoon ontmoette ik al veel mensen. Mijn goede voornemen dit jaar: een ontmoeting van veertig mensen die mijn leven tot nu maakten zoals het is! Voor mij een avontuur op zoek naar levenslust, goede bedoelingen en hoop. Ik ontmoette Joukje weer...

Joukje (1986) - herontmoeting 8 maart '20

Joukje ontmoette ik recent nog. Goed, dat was in Antwerpen. In februari. En vorig jaar februari. Maar we gaan in principe terug naar 2009. 2010. Zwarteweg Groningen. De (ok, ik ga het over mijn eigen initiatief hebben): illustere Oud en Nieuwfeestjes.

Hoe/ waarom?

In Groningen kun je met Oud en Nieuw een kaartje kopen voor een café om het daar tot 00:00 uur gezellig te hebben. En natuurlijk daarna. Een duur kaartje, denk gemiddeld € 40,- en daar ontvang je dan nog net een glas champagne voor. Er is in die periode altijd het idee geweest om dat zélf te doen. Met gezellige mensen die weer via via op de hoogte zijn van het initiatief. 

Zo was er:

2009-2010:                          Ijskoud & Nieuw – The Singles Party
2010-2011:                          Beverly Hills 902010 – 902011
En veel meer….

Maar bij bovenstaande twee was Joukje aanwezig. Via onze gemeenschappelijke vriendin Jeltje. Eigenlijk was iedereen welkom. En iedereen was er ook. En het was gezellig. Zo gezellig dat het niet veroorloofd is om foto’s te delen. Op 31 december 2010 was er een hottub. En (ok, ik ga weer opscheppen) daar was ik al eerste mee. Ik zag later ook op andere plekken een hottub geplaatst worden met oud&nieuwfeestjes.

Genoeg!

Joukje woont in Antwerpen. En dat was precies wat ik zo waardeer aan Joukje. Ze deed het gewoon. Vanuit Friesland eerst naar de Randstad verhuisd en toen vanwege de studie naar Antwerpen. Met studiegenootje Eva. “Wij waren daar de twee zotten uit Amsterdam die twee avonden per week Amsterdam-Mechelen op en neer reden. Na een paar maanden heb ik dan beslist om m'n werk in Amsterdam op te zeggen en naar Antwerpen te verhuizen. Mooi detail: die Groningse en vooral Amsterdamse Eva werkt nu als data-journalist bij Omrop Fryslân! Dat hadden we tijdens onze tripjes van Amsterdam naar Mechelen nu echt nooit kunnen bedenken. Ik ben hier gewoon gebleven. Het bevalt mij prima.”

En dat kan ik onderschrijven. Beide zijn we op ons plek in Vlaanderen. Als Friezen.

Zo kun je op basis van één avond een relatie hebben. En dus een klik. Wat helpt is dat wij elkaar ook bijna jaarlijks tegenkomen na de PC Franeker. Voor bij de Bogt fen Guné. Een feestrelatie.

Toch hebben we, nu we beide in Vlaanderen wonen, meer gemeen. We ontdekten dat we beide fan zijn van TV-programma ‘Wie is de Mol? Maar we vinden de Belgische versie beter...

Stiekem is het geen herontmoeting, op 8 maart. Geen officiële. Maar het voelde wel zo.

We spraken de avond er voor af bij mijn in Tremelo. “We gaan wel het bos in toch?” vraagt Joukje haar af. “Natuurlijk” zeg ik. “Dat was beloofd”. En Joukje loopt op haar niet-outdoorschoenen het broekland in. Nat, modderig. We moeten als ware avonturiers zoeken naar een hoger gedeelte. Plassen vermijden we midden in het bos om in deze natte periode zo goed als mogelijk er door heen te komen. We moeten 20:30 uur terug zijn. Omdat dan de een-na-laatste aflevering van Wie is de Mol op tv is. Dat lukt. Het droog houden van Joukje haar schoenen niet.

We zitten beide op Nathan Rutjes. Maar vijf minuten voor het einde switchen we beide naar Rob Dekay (de uiteindelijke mol). Het is zaterdagavond en zo gaat het vaak bij mij: appjes. Vrienden. Die wat doen of willen gaan doen. Dit keer naar Leuven. Stappen. Maar Joukje is bij mij. 

“Jij kan mee!?”

Joukje zegt daar nog even over na te denken. Ik heb nog een hond die uitgelaten moet worden.
“Denk jij er over na” zeg ik. “Dan laat ik de hond uit.” Dat doet Joukje. En misschien omdat ze mijn logeerkamer heeft gezien: “Ga jij lekker op stap. Ik slaap altijd lekker en lang."

De andere ochtend slapen we beide even lang uit. Ik zie het als een compliment. Na het ontbijt stappen we bij een Vlaamse vriend van mij in de auto. We rijden naar Leuven waar mijn auto nog staat. “Wat lief eigenlijk” vindt Joukje. En dat is het. We stappen namelijk in hartje Leuven uit.

We slenteren door de stad. Voor Joukje de tweede keer. En stappen de kathedraal in. Ik: “het mooie van de katholieke cultuur vind ik dat iets niet heel lang een zonde is. Je biecht, doet een x-aantal weesgegroetjes en het is klaar. Even door het stof en daarna is er een ‘brand new day’. Niet die ellendige stempels die de protestanten nog in hun cultuur hebben. Dat als je voorouders fout waren vanwege het stelen van zoiets simpels als een brood, dat je dan ook die schande draagt. Dat je altijd gebukt gaat onder het idee dat het nog beter kan. Dat iets nooit goed is.”

Joukje luistert. We staan in het midden van de kerk. “Dat maakt België zo noflik” zeg ik. “Er is een opgeruimdheid in de cultuur.” We kijken nog even bij wat religieuze kunst en we worden aangesproken door de maker van een zilveren relikwie.

Daarna stappen we uit de kerk. Naar een Leuvens café. 

Wat is volgens jou waarheid, Joukje?

“Wat is normaal vraag je eigenlijk” zegt Joukje.“Maar niet ieder heeft dezelfde normaal. Iedereen is verschillend.” Joukje: “Ik denk dat verschillende mensen verschillende waarheden hebben. Besef dat wat 'normaal' is, voor iedereen iets anders is.

De wereld is vele malen complexer en gelaagder dan wij denken en ons kunnen voorstellen. Het is ook niet iets statisch, zij is constant in beweging en in interactie. 

We zitten in een klein Leuvens koffiehuisje en we praten bedempt.

Joukje: "Als mensen proberen we echter alles te kaderen, in te delen in categorieën, waarden en normen toe te kennen, etc. Maar... dé waarheid bestaat niet. Niet te verwarren met feiten: die bestaan wel!" 
Ik haal antropoloog Anna Tsing graag aan: 'The living world is not amenable to precision-nested scales. […] Yet scholars lag behind, holding on to the aesthetic pleasures of scalable precision even when it projects only our fantasies. It is time for scholars to look out beyond our models to the continuing vitality of life, both terrible and wonderful.'

In het Nederlands, vrij vertaald: 'Het leven zou niet moeten afhangen van meetbare precisie. Wetenschappers mogen zich daar dan wel aan vasthouden, maar ondertussen verloopt het leven anders. Met pieken en dalen. Mooi en lelijk. Terwijl je zou zeggen dat dát juist zo interessant is om te onderzoeken.'

Ik vraag haar of als je 40 mensen in een straat zet. Of het dan gezellig wordt. Volgens Joukje niet per se. Ik: “je zou best gelijk kunnen hebben. Maar ik hoop het zo. Dat er iets is van binding. Hoe verschillend we ook zijn.”

Joukjes mooiste liedje: