8 - Piet en Marja | #DG40

In 2020 word ik 40. Als reislustige wereldburger en 'open' persoon ontmoette ik al veel mensen. Mijn goede voornemen dit jaar: een ontmoeting van veertig mensen die mijn leven tot nu maakten zoals het is! Voor mij een avontuur op zoek naar levenslust, goede bedoelingen en hoop. Ik ontmoette Piet en Marja weer...

Piet (1953) & Marja (1956) - herontmoeting  25 mei '20

Piet en Marja hadden mijn ouders kúnnen zijn. Sterker nog, ze zijn precies beide één jaartje ouder dan zowel mijn heit als mem. Deze herontmoeting is (tot nu toe) het weerzien met de meest verre terugblik: november 1999. Adelaide, Australië.

Bij de start van dit jaar had ik beide al zo’n negentien jaar niet meer gesproken. Maar met het idee van 40 herontmoetingen was het contact snel gelegd en het idee van een date vlot geregeld. Het stel is actief op Facebook en dat blijkt een krachtige verbinder te zijn!

Ik wilde dit project graag aangrijpen om ook Piet en Marja terug te zien. Beide trof ik in een periode waarin ik érg gelukkig was. Een openbaring van levenslust. Van een inzicht dat het leven goed is, dat mensen in principe niet slecht zijn. Met Piet en Marja zat ik tien dagen in een busje met allemaal verschillende mensen die de Australische woestijn (Outback) in trokken. Ik was de jongste van de groep en Piet en Marja de oudsten.

We gingen met toerorganisatie WayWard die de belofte op busjes en t-shirts zette: ‘Let the Others Rush.’ Aboriginalafstammeling Bill was onze leader. 

Als ik tegenwoordig denk aan goed leiderschap, dan denk ik terug aan Bill. Ik schat in dat hij anno 1999 55+ was. Gezegend met levenservaring en een natuurlijke manier van leiding geven. Servicegericht, de ander waardevol maken, je onbewust in de watten leggen en een autoriteit vanwege de kennis van de woestijn en haar natuur en mensen. Bill gaf iedereen de ruimte om jezelf te zijn.

En zo ontstond er in dat busje gedurende tien dagen een hechte sfeer tussen ouderen en jongeren (ik!). Tussen Canadezen en Amerikanen, tussen Aziaten en Europeanen. Tussen wijs en groen. Tussen hartstochtelijk en bedachtzaam. Het werd een trip van mijn leven en na 1,5 maand werken op een Australische akker begon het avontuur toen pas echt. Ik trok de woestijn in.

Toen ik in oktober 1999 vertrok nam ik daarmee (tijdelijk) afscheid van de PABO op de CHN Leeuwarden. Ik kan nu gerust zeggen: een zwarte bladzijde in mijn leven. Een tijd waarin ik als jonge, maar oh zo gemotiveerde, Douwe Gerlof startte met de HBO-opleiding tot leraar basisonderwijs. En daar docenten trof zoals Mirjam Frieswijk die, best corrupt eigenlijk, stages beoordeelde op basis van niet-relevante privégegevens. Het was een opleiding waar de professionaliteit van opleiders aan elkaar vast hing met persoonlijke opvattinkjes. Zoals een hobbymatige lesmethode ‘Storyboard Approach’ die ons studenten meerdere maanden bezig hield. Zonder dat iemand er óóit gebruik van ging maken. Niet echt duurzaam.

Een opleiding waar tussen 1997 en 1999 meerdere medestudenten vastliepen in sterke gevoelens van onrecht, omdat ze bij geschillen (en die waren er regelmatig!) hun tegenstanders weer tegenkwamen in de examencommissie. Zodat ik veel respect heb voor die dames en een enkele heer die zich vast beten en uiteindelijk tóch afstudeerden.

De noflike docenten waren die docenten die een aantal jaren eerder van PABO De Him in Sneek met de fusie waren mee gemigreerd. Maar het allemaal wel geloofden in Leeuwarden. En vaak de maanden tot het pensioen aftelden. 

Kortom: ik wilde na twee moeizame jaren weg. Daar was Australië. Na anderhalf maand fruitplukken in Griffith, New South Wales was daar Adelaide. De WayWard Bus van Bill. Én stagiair Hughe, zo weet ik weer van Piet en Marja. Dat is het mooie: dankzij gezamenlijke herinneringen komen onbewust verdwenen maar (blijkbaar) niet vergeten herinneringen boven.

Piet en Marja wonen nog steeds in Alkmaar. We delen wat nieuws over hoe we op dit moment in het leven staan. We zitten op het buitenterras. Piet heeft een soep gekookt, eentje die hij altijd voor speciale gelegenheden maakt. Met veel paprika, tomaten en vlees. Heerlijk! En als ik hoor hoe lang hij aan de soep werkte voel ik me écht vereerd. Ik drink Heineken 0,0% want ik ben met de auto onderweg naar België. 

De fotoboeken komen op tafel. We zien Andreas uit Duitsland. Een Zweeds meisje. Met wie Andreas uiteindelijk mee ging tijdens de trip. Hughe als stagiaire. Een flits van Joyce uit Hong Kong. Van James uit Ierland.

Marja: “James was best wel stil, maar toen we in William Creek waren in de Outback pub gooide hij bij een pubgame wel alle muntjes in een BH.”

En dan het einde in Alice Springs. Een fantastische avond met live muziek in een heuse saloon. Voor op straat een Harley Davidson waar je voor 50 dollar een ritje achterop mocht.  “We hebben nog een speciale ABC-gemaakt op de afscheidsavond”  zeg ik opeens. We zitten voor even weer in pub Bojangles in het hart van Australië. Ik gloei een beetje…

Piet en Marja hebben veel foto’s. Meer nog dan wat ik in mijn fotoboeken heb. En dit is het bijzondere, ik besta dus nog als 19-jarige in de fotoboeken van Piet en Marja in Alkmaar.

Wat is volgens jullie waarheid?

Marja: “Ik denk dat dit voor iedereen verschilt. Voor de ene persoon is de waarheid anders dan voor een ander persoon."

Piet: “Het kan soms heel vreemd zijn. Zo herinner ik van thuis dat we op zondag altijd gestoofde peertjes met vlees aten. Maar mijn zus weet zeker dat dit alleen met verjaardagen was. Maakt het wat uit? Niet echt, maar zo kan iedereen zijn of haar eigen waarheid hebben.”

Marja's mooiste liedje:

Wish You Where Here - Pink Floyd

Piets mooiste liedje:

Bohemian Rhapsody - Queen