Intuïtie in de Westhoek

 

Onderstaande tekst is geschreven door Gerard. Een vaste en gewaardeerde bezoeker van The Friezinn.

“Meneer, …. mag ik u wat vragen?”

De man stopte accuut en keek nieuwsgierig naar mij met een blik van wat moet die snippenschieter van me? “Meneer, bent u pas 70 jaar geworden?”

De verbazing gleed spontaan van zijn gezicht, terwijl zijn ogen zijn verwondering niet konden verbergen. Van de weeromstuit antwoordde hij, alsof hij op heterdaad betrapt was en ontkennen niet meer aan de orde  was: “Ja, inderdaad”, dat klopt”. Ik gaf mezelf een klopje op mijn schouders en dacht: “Bingo!”. “Nou, nog wel gefeliciteerd, hoor”, was mijn tevreden reactie.

Niet begrijpend wat hem zojuist was overkomen, liep hij door achter zijn vrouw aan in een gewoon tempo, omdat hij er van overtuigd was haar toch wel op tijd in te halen.

Ik reed weg in een stemming, waarin tevredenheid een hoofdkenmerk was. Terwijl ik om de kuilen in de weg slalomde, om te voorkomen dat mijn auto tevroeg naar de aanstaande APK-keuring moest, grinnikte ik in- en uitwendig tegelijk. Dit was een nieuwe combinatie, moest ik erkennen, maar de combinatie lukte bij mij wonderwel.

Mijn intuïtie had mij niet in de steek gelaten!

Ik herinnerde gelijktijdig, dat ik ooit geleerd had dat intuïtie niets anders betekent dan dat er sprake moet zijn van zogenaamd “onmiddellijk begrip”. Was dat onmiddellijke begrip zojuist ook aan de orde geweest?  Toen ik de langste straat van  Europa opdraaide – de Oudebiltdijk – startte ik mijn analyse van hetgeen vanmiddag voorgevallen was.

 Mijn vrouw en ondergetekende hadden ons binnen de Friezinn aan de ronde tafel geïnstalleerd. Toen we na onze bestelling van Douwe Gerlof de vraag kregen of hij mét de koffie mocht aanschuiven, was het antwoord unaniem: “Ja, gezellig kom er maar bij”.

Met de beste wil van de wereld kon ik niet zo gauw een goede reden bedenken om daar bezwaar tegen aan te tekenen of een grap uit te halen, waardoor iedereen zijn of haar wekbrouwen zou moeten fronsen. Dus werden de consumpties gezamenlijk genuttigd met de omlijsting van allerlei nuttige, grappige, serieuze en minder serieuze verhalen van beide kanten.

 Op een gegeven moment kwam, door toedoen van Douwe, geloof ik, aan de orde dat oudere mensen soms over een bepaalde en vaak opvallende wijsheid beschikken. Zo was Douwe kortgeleden op het verjaardagsfeestje van zijn vader, die de leeftijd van de 70-jarigen had bereikt, getuige geweest van een niet eerder gehoorde, maar zeker opmerkelijke wijsheid van zijn oude heer. Die had zijn vaderlijke zorg geuit, dat iedereen van zijn kinderen en kleinkinderen, die hard wilden werken er beslist voor moesten waken ( te lang ) te zwaar werk te doen.

De wijze waarop Douwe de verjaardag en de familiereunie, die daar het gevolg van was, beschreef, bevestigde de sfeervolle en warme familieband. Met bewondering had ik daar stilletjes nota van genomen. Uiteindelijk rekenden we af en gingen we naar de auto met de erkenning van weer een geslaagde middag in de Westhoek. Terwijl ik al in de auto zat, reed een blauwe bus achterlangs, die pas aan het einde van de parkeerplaats stopte pal achter het woonhuisje en half naast het restaurant.

In eerste instantie dacht ik nou, die durft, die rijdt pittiger en ook verder dan een gemiddelde klant zou doen. Maar zo erg was het ook weer niet, omdat er niets geraakt of kapot gemaakt werd. Met enige moeite stapte er een dame uit. Eenmaal op de aarde gearriveerd, liep ze voorzichtig langs de ramen van het restaurant. Natuurlijk stond dat door haar gekozen pad al tijden  op de tekening, maar ik kon mij niet herinneren dat daar ooit door iemand gebruik van was gemaakt.

Meteen bekroop mij de gedachte, dat ik hier te maken had met een ingewijde, met iemand die dit pad eerder gebruikte en  er dus “thuis” was.  Ik volgde de dame en kreeg een onmiddelijke bevestiging van mijn gedachten, toen de dame zich bukte en een fors onkruid onder de heg vandaan plukte. Dit opvallende gedrag stond ongetwijfeld voor  het motto: dit onkruid hoort hier niet en ik zal Douwe ontlasten van deze taak, want die heeft wel wat anders te doen.

Ik was mij plotseling bewust van het gedrag van een moeder, een heuse moeder, die aangestuurd werd door haar jarenlange zorgplicht. Terwijl de motor van de auto al draaide en ik op het punt stond weg te rijden, zag ik eindelijk de bestuurder om de  achterkant van de bus komen. Ik  bedacht me geen moment en stapte half uit, omdat ik gokte dat dit de vader van Douwe moest zijn. De man van 70 jaar. Ja, wie anders?

Ik nam meteen de vrijheid de man te vragen naar zijn recente verjaardag. Zijn antwoord klopte als een zwerende vinger….. MANNEN MET INTUÏTIE BESTAAN DUS ECHT WEL !

 

x