Flame Trees: De rode bomen van herinnering

 

Flame Trees is een (misschien een onbekende) song van de (misschien onbekende) Australische band Cold Chisel van frontman Jimmy Barnes uit Adelaide. Ja, ik was vier keer Down Under, en nee: ik had de band daar niet ontdekt, maar terug in Nederland. Wellicht was ik telkens op de verkeerde plekken en kwamen andere classic Ozzie songs op mijn pad. Maar! Eind juli eindigde de plaat als tweede in de lijst van 'Best Australian Songs'. Het moet dus een knaller zijn. En dat issie.

Het lied “Flame Trees” van de Australische band Cold Chisel (1984, album Twentieth Century) wordt algemeen gezien als een van hun meest melancholieke en persoonlijke nummers. Het werd geschreven door Don Walker (tekst) en Steve Prestwich (muziek). 

Achtergrond en betekenis van de song

Het lied Flame Trees heeft een aantal lagen die de Australiër uit de country aanspreken, het zijn:

• Flame trees: De “flame trees” (Brachychiton acerifolius, ook wel Illawarra flame tree genoemd) zijn bomen die in Australië in de lente felrode bloemen dragen. In het lied symboliseren ze herinneringen, het verleden dat levendig blijft, en ook de schoonheid en pijn van wat voorbij is.
• Terugkeer naar de jeugd: Het nummer gaat over iemand die terugkomt naar zijn geboortestad na jaren weg te zijn geweest. Het dorp of stad is veranderd, maar ook de persoon zelf.
• Herinneringen en verloren liefde: De hoofdpersoon ziet plekken en mensen uit zijn verleden en wordt geconfronteerd met herinneringen aan een oude geliefde. Er zit een mengeling in van weemoed, spijt en berusting.
• Tegenstelling stad–platteland: Walker schreef de tekst met Grafton (New South Wales) in gedachten, de stad waar hij opgroeide. Het lied reflecteert het gevoel van vervreemding dat ontstaat als je terugkeert naar je roots na een lange afwezigheid.

Emotionele laag

Het nummer wordt vaak gezien als een universeel verhaal over heimwee, ouder worden en verloren liefde. Het is geen simpele nostalgie; er zit ook een besef in dat je niet terug kunt naar hoe dingen waren. Het verleden is aanwezig in herinneringen, maar het leven is doorgegaan.

Voor veel Australiërs is “Flame Trees” een nationaal icoon geworden – een lied dat bijna iedereen kent en dat vaak gedraaid wordt bij herdenkingen, afscheidsmomenten en reünies. Het geldt als een van de mooiste Australische ballads, juist omdat de tekst zo herkenbaar en menselijk is. Soms is een lied meer dan muziek. Het vangt een landschap, een tijd, een emotie – en zet die vast in klanken die generaties overstijgen. Flame Trees van de Australische band Cold Chisel is zo’n lied. Geschreven in 1984 door Don Walker (tekst) en Steve Prestwich (muziek) werd het al snel een icoon in de Australische muziekgeschiedenis. 

Waarom dit lied geschreven is en waarom het zo'n Australische klassieker is

De oorsprong ligt in een terugkeer. Walker, opgegroeid in Grafton in New South Wales, keerde in gedachten terug naar zijn jeugd en naar de stad waar de Illawarra flame trees in de lente felrood bloeien. Het lied ontstond uit dat spanningsveld: de ervaring van vertrouwdheid en vervreemding tegelijk. Wie na jaren terugkeert naar zijn geboortegrond, ziet plekken die onveranderd lijken – maar beseft dat men zelf veranderd is.

De tekst is geen nostalgisch verlangen naar een verloren tijd, maar eerder een weemoedige reflectie. Oude vrienden, herkenbare cafés, een onvergetelijke jeugdliefde: ze zijn allemaal aanwezig, niet als oproep om terug te keren, maar als herinnering die het heden kleurt. De flame trees zelf symboliseren dat alles blijft bloeien en groeien, zelfs als mensen verdwijnen of hun levens een andere wending nemen.

 Omdat muziek soms de enige taal is die de complexiteit van herinnering kan dragen. Flame Trees is geen liefdeslied in de klassieke zin, maar een lied over plaats, tijd en identiteit. Over hoe de natuur getuige is van ons leven, en hoe herinneringen soms feller kunnen branden dan de werkelijkheid van vandaag. Misschien verklaart dat de blijvende kracht van dit nummer. Het is geen verhaal van één man en zijn geboortestad – het is een universeel verhaal. Iedereen kent die terugkeer: naar de straten van de jeugd, naar de echo van een verloren liefde, naar de bomen die onverstoorbaar verder bloeien.